[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
[phpBB Debug] PHP Notice: in file /includes/bbcode.php on line 472: preg_replace(): No ending delimiter '/' found
PABOforum.nl PABOforum.nl • Toon onderwerp - Hopende op herkenning

Hopende op herkenning

De nieuwe mode, relaties, wonen, uitgaan, ... Wat zijn jouw interesses?

Moderator: timgearz

Hopende op herkenning

Berichtdoor super_juf op 06 feb 2018, 14:45

Hoi allemaal,

Ik ben opnieuw een tijd weggeweest en ik zou heel graag mijn verhaal kwijt willen. Ik hoop op herkenning of ervaringen die mij een beetje kunnen ondersteunen.

In een andere post had ik al aangegeven dat het niet lekker ging en nog steeds ben ik bezig met re-integreren. Hier ben ik nu al een jaar en vier maanden mee bezig en het wil gewoon niet vlotten. De artsen zijn er van overtuigd dat ik een stoornis heb in de prikkelverwerking. Er gaat een onderzoek komen waaruit moet blijken of ik een milde vorm van bipolaire stoornis of AD(H)D heb. De symptomen van beide stoornissen overlappen elkaar enorm. Zelf denk ik dat het een bipolaire stoornis is. Weliswaar de milde variant, omdat ik nooit de grip op de werkelijkheid ben kwijt geweest (psychose, waanideeën etc.)
Ik herken de hypomanie: Ineens me de gelukkigste vrouw op aarde voelen, zo gelukkig dat ik uit elkaar kan barsten; veel (onder andere onrealistische) ideeën hebben; alles tegelijk plannen; de hele wereld aankunnen. Ook ben ik op dat moment alleen bezig met dat ene idee en kan dat ook niet loslaten. Ik zit dan bijvoorbeeld tot 00:00 te werken op een laptop. Zo'n week is zeer vermoeiend, maar op dat moment voel ik dat niet. Een week later knak ik en zie ik mijn wereld weer somber in. Ik slik nu antipsychoticum en sinds vorige week is de dosis verhoogd. Ik merk nu al een aanzienlijk verschil. Ik voel me eindelijk stabiel en veel rustiger (maar niet vlak zeg maar). Dit heb ik in jaren niet meer gevoeld. De stemmingsschommelingen heb ik al sinds mijn 18e. Ik heb altijd trucjes kunnen toepassen, zodat niemand op mijn werk er iets van merkte. Natuurlijk zullen mensen wel wat gezien of gemerkt hebben, maar men kon de vinger er niet opleggen net zo min als ik dat zelf kon. Mijn trucjes werken niet meer. Mijn prikkelverwerking verloopt niet zoals bij anderen en thuis vind ik de rust niet meer, omdat ik mijn zoontje heb. Eerder kon ik mijn rust thuis vinden. Ik kijk uit naar de onderzoeken en de bijbehorende therapie om hiermee om te leren gaan.

Op mijn eigen school voelde ik me niet welkom meer. Ik was toch al zo'n tijd thuis geweest, waarom dan nog steeds niet gewoon werken? Goh, ik zie verder niets aan je... Nee dat klopt. Ik laat mij niet zien als ik op mijn slechtst ben. Door dit soort opmerkingen was ik niet meer gemotiveerd om op deze school te blijven en ik ben naar een andere school gegaan om te re-integreren. Hier kon ik eerst terecht, maar toen ik er eenmaal was, bleek alles toch een stuk ingewikkelder te liggen en kon ik niks doen. Opnieuw naar een andere school; de school waar ik nu werk. De collega's zijn fantastisch. Ontzettend lieve en leuke mensen. Alleen nu vind ik het werk niets meer aan....

Ik had nooit gedacht dat ik dit zou vinden! Een vak geven vind ik ontzettend saai en ik mis de veelzijdigheid van het basisonderwijs. Ik merk dat ik veranderd ben sinds de geboorte van mijn zoon. Uiteraard is hij het belangrijkste in mijn leven. Voorheen was dit mijn werk. Nu vind ik het werk minder belangrijk en geef ook duidelijk aan wat ik wel en niet wil doen. Ergens wil ik graag weer het basisonderwijs in. Nu kan ik veel beter aangeven wat mijn grenzen zijn, maar ik vertrouw mijn hoofd niet meer! Wat nu als dit het ook niet is voor mij? Ze zien me aankomen nu al meerdere keren van school ben gewisseld.

De bedrijfsarts is ontzettend meelevend en helpt waar ze kan. Zij opperde om toch te gaan bespreken om de re-integratie voort te zetten op het basisonderwijs, maar misschien eerst als onderwijsassistent. Op deze manier zijn de prikkels beter te verdragen (werken met kleine groepjes) en kan ik altijd nog weer gaan solliciteren als leerkracht in het basisonderwijs. Ik vraag me af of dit waar is. De bedrijfsarts moet natuurlijk ook denken in het belang van de stichting en laten we wel wezen...Ik ben al bijna anderhalf jaar niet meer inzetbaar. Na twee jaar kunnen ze mijn contract ontbinden.

Binnenkort ga ik bij een vriendin in de klas kijken. Zij is leerkracht in de bovenbouw van het basisonderwijs en ik wil op die manier eens ervaren hoe het 'ook alweer was.' Zij vertelde dat ze het wel prettig zou vinden als ze mij naast zich had in de klas. Ik kan mijn lessen opbouwen en zij kan eventueel extra dingetjes doen als ik lesgeef of ik kan kinderen extra helpen waar zij niet aan toe komt.

Herkennen jullie iets in mijn verhaal? Ik vind het zo ingewikkeld allemaal (dat hoofd van mij) en niemand om mij heen herkent dit. Mensen doen hun best, maar ik kan met niemand sparren over dit soort dingen.
Zou jij het, als leerkracht, fijn vinden als je iemand als ik extra in de klas zou krijgen? Samen met je werken op de groep?

Als ik 100% functioneer zou ik graag het basisonderwijs in willen, maar kan dat wel? Ik heb namelijk al een paar jaren in het voortgezet onderwijs gewerkt en heb een LB-functie. Voor een basisschool zou het misschien wel fijn zijn om iemand te hebben op school die een tweedegraads Nederlands heeft (naast pabo) en zich goed kan richten op begrijpend lezen. Dit zijn dingen die door mijn hoofd gaan, maar ik weet niet of dit zo is.

Hebben jullie tips voor mij of herken je iets in mijn verhaal? Ik hoor het heel graag!
Docent in de onderbouw van het voortgezet onderwijs.

Moslim, christen, atheist. We delen allemaal dezelfde hemel; die ozonlaag met dat gat er in....
Avatar gebruiker
super_juf
Paboforumholist
 
Berichten: 1078
Geregistreerd op: 27 jan 2009, 11:11
Groep: 0
Schooltype: Openbaar
PABO jaar: 0
Functie: Docent Nederlands

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor Erick op 06 feb 2018, 21:38

Ha die Super Juf!

Fijn om je weer eens hier te zien, Superjuf. Alleen zijn de omstandigheden wat minder. Wat een verhaal zeg... Top dat je dit hier zo met ons durft te delen. Ik kan lang niet op alles reageren, maar hier en daar heb ik een quote uit je bericht gehaald en daar iets bijgeschreven. Als gedachte, tip of gewoon een hart onder de riem.


Ik voel me eindelijk stabiel en veel rustiger (maar niet vlak zeg maar). Dit heb ik in jaren niet meer gevoeld. De stemmingsschommelingen heb ik al sinds mijn 18e. Ik heb altijd trucjes kunnen toepassen, zodat niemand op mijn werk er iets van merkte. Natuurlijk zullen mensen wel wat gezien of gemerkt hebben, maar men kon de vinger er niet opleggen net zo min als ik dat zelf kon. Mijn trucjes werken niet meer. Mijn prikkelverwerking verloopt niet zoals bij anderen en thuis vind ik de rust niet meer, omdat ik mijn zoontje heb. Eerder kon ik mijn rust thuis vinden. Ik kijk uit naar de onderzoeken en de bijbehorende therapie om hiermee om te leren gaan.

Het lijkt me ontzettend irritant/vervelend/... wanneer trucjes die je jarenlang inzette opeens niet meer werken. Hopelijk biedt de therapie inderdaad uitkomst. Wel fijn dat je je inmiddels weer een stuk rustiger voelt.

Op mijn eigen school voelde ik me niet welkom meer. Ik was toch al zo'n tijd thuis geweest, waarom dan nog steeds niet gewoon werken? Goh, ik zie verder niets aan je... Nee dat klopt. Ik laat mij niet zien als ik op mijn slechtst ben. Door dit soort opmerkingen was ik niet meer gemotiveerd om op deze school te blijven en ik ben naar een andere school gegaan om te re-integreren. Hier kon ik eerst terecht, maar toen ik er eenmaal was, bleek alles toch een stuk ingewikkelder te liggen en kon ik niks doen. Opnieuw naar een andere school; de school waar ik nu werk. De collega's zijn fantastisch. Ontzettend lieve en leuke mensen. Alleen nu vind ik het werk niets meer aan....

Wat in het werk vind je nu niet meer leuk? Het telkens wisselen van groepen? De doelgroep? Het VO zal zeker verschillen op een ander vlakken van het basisonderwijs, maar toch ook gelijkenissen vertonen. Is het gevoel iets VO-specifieks?

Ik had nooit gedacht dat ik dit zou vinden! Een vak geven vind ik ontzettend saai en ik mis de veelzijdigheid van het basisonderwijs. Ik merk dat ik veranderd ben sinds de geboorte van mijn zoon. Uiteraard is hij het belangrijkste in mijn leven. Voorheen was dit mijn werk. Nu vind ik het werk minder belangrijk en geef ook duidelijk aan wat ik wel en niet wil doen. Ergens wil ik graag weer het basisonderwijs in. Nu kan ik veel beter aangeven wat mijn grenzen zijn, maar ik vertrouw mijn hoofd niet meer! Wat nu als dit het ook niet is voor mij? Ze zien me aankomen nu al meerdere keren van school ben gewisseld.

Oh, ik was iets te vroeg met reageren :). Waarom zou je de terugkeer naar het PO niet overwegen? Je hebt een uitstapje gemaakt naar het VO en dat bleek niet je ding. Je hebt ook een aantal jaren succesvol in het basisonderwijs gewerkt. Alleen kriebelde toen dat VO op een gegeven moment een beetje. Maar dat bleek niet te zijn wat het had moeten zijn voor je. Trek je vooral niets aan wat anderen er van denken. Jij bent een superjuf en die hebben we in het PO hard nodig. Je ziek zijn verandert niks aan je jufkwaliteiten. Alleen komen die door de prikkels op dit moment wat moeilijker naar voren. Zodra je, bijvoorbeeld door de therapie, daar weer meer grip op krijgt, wordt je steeds meer de juf die je vroeger ook was.

De bedrijfsarts is ontzettend meelevend en helpt waar ze kan. Zij opperde om toch te gaan bespreken om de re-integratie voort te zetten op het basisonderwijs, maar misschien eerst als onderwijsassistent. Op deze manier zijn de prikkels beter te verdragen (werken met kleine groepjes) en kan ik altijd nog weer gaan solliciteren als leerkracht in het basisonderwijs. Ik vraag me af of dit waar is. De bedrijfsarts moet natuurlijk ook denken in het belang van de stichting en laten we wel wezen...Ik ben al bijna anderhalf jaar niet meer inzetbaar. Na twee jaar kunnen ze mijn contract ontbinden.

Je schreef net al dat het basisonderwijs je meer lijkt te trekken dan het VO. Misschien is de keuze om als onderwijsassistent weer er even in te komen (zonder daarbij de extra "last" te hebben van de bijkomende leerkrachttaken rondom het lesgebeuren heen) en weer even te proeven aan hoe het was. De onderwijsassistente bij ons op school is er telkens halve dagen. Je zou dan 's middags weer een moment voor jezelf kunnen hebben. Bevalt dat goed en heb je je draai weer gevonden, ga dan nadenken of je weer zelf de groepsverantwoordelijkheid als leerkracht wilt.

Je gaat stapje voor stapje werken aan je herstel en ook weer je plekje vinden op een school waar je kunt werken aan nieuwe referenties. Als jij deze moeilijke tijd dadelijk achter je kunt laten en weer kunt laten zien wat voor een superjuf je bent, denk ik dat je afdoende hebt bewezen dat jij een plek in het PO verdiend.

Binnenkort ga ik bij een vriendin in de klas kijken. Zij is leerkracht in de bovenbouw van het basisonderwijs en ik wil op die manier eens ervaren hoe het 'ook alweer was.' Zij vertelde dat ze het wel prettig zou vinden als ze mij naast zich had in de klas. Ik kan mijn lessen opbouwen en zij kan eventueel extra dingetjes doen als ik lesgeef of ik kan kinderen extra helpen waar zij niet aan toe komt.

...

Zou jij het, als leerkracht, fijn vinden als je iemand als ik extra in de klas zou krijgen? Samen met je werken op de groep?



Leuk dat je dit gaat doen! Fijn ook dat je vriendin al aangeeft jou als een fijne collega te vinden, direct naast haar in de groep. Je moet elkaar dan goed aan kunnen voelen en vullen. Het is toch anders dan een duo-partner. Ik zou het in het begin misschien wel wennen vinden, maar zodra je weet wat je aan elkaar hebt, kan het alleen maar een meerwaarde zijn.

Als ik 100% functioneer zou ik graag het basisonderwijs in willen, maar kan dat wel? Ik heb namelijk al een paar jaren in het voortgezet onderwijs gewerkt en heb een LB-functie. Voor een basisschool zou het misschien wel fijn zijn om iemand te hebben op school die een tweedegraads Nederlands heeft (naast pabo) en zich goed kan richten op begrijpend lezen. Dit zijn dingen die door mijn hoofd gaan, maar ik weet niet of dit zo is.

Er zijn vast scholen waar veel aandacht aan taal besteed wordt en die iemand met een tweedegraads bevoegdheid in huis zullen willen hebben. Verder zou je ook kunnen kijken, wanneer het werken in kleine groepjes je bevalt, of je op het gebied van taal niet iets aan ondersteuning (RT?) kunt doen. Binnen een school, of als zelfstandige? En dan vanuit een andere optiek: Als je er zeker van bent dat je hart toch echt in het basisonderwijs ligt, zou je dan bereid zijn om er iets voor in te leveren (dus terug naar LA)? Ik weet niet of dat kan en of het voor jou (financieel) haalbaar is, maar ik denk dat plezier hebben in het werk dat je doet, je nummer 1 zal zijn.

Hebben jullie tips voor mij of herken je iets in mijn verhaal? Ik hoor het heel graag![/quote]

Zet'm op! Blijf geloven in je zelf. Je heet niet voor niks Superjuf hè!

Erick :) ;)
Maar bovenal laat ie ons dromen over een hele mooie toekomst, ja hij laat ons geloven in onszelf.
Avatar gebruiker
Erick
PABOforum Adolescent
 
Berichten: 833
Geregistreerd op: 18 maart 2011, 09:20
Woonplaats: Noord-Limburg
Groep: 6
Schooltype: etc.
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor Joke op 07 feb 2018, 13:13

Ha Superjuf! Ik ken je al een aardige tijd (via het forum, niet in het echt) en eigenlijk heb je je problemen geminimaliseerd in mijn ogen. Ik mis andere informatie, bv. over je beperking.
Om eerlijk te zijn denk ik dat je eens voor jezelf moet gaan. Borderline? Bipolaire? AD(H)D? Het zijn allemaal vakjes waar je in gestopt wordt, bedoeld voor de buitenwereld. (AD(H)D is tegenwoordig trouwens snel vast te stellen via een hersenscan. Dan is die twijfel opgelost.)
En ja, ik herken dit als ADD'er. Wat was ik opgelucht toen ik het eindelijk wist! Maar sinds ik met pensioen ben is het allemaal veel minder belangrijk, m.a.w. ik had het nodig als bevestiging naar de buitenwereld.
Ik kan niet in je portemonnee kijken, maar eigenlijk zou dat niet mogen meetellen als het om je gezondheid gaat.
Mijn advies is: Probeer eens onder al dat 'moeten' vandaan te komen, want daar bestaat momenteel je leven uit:
-je moet nu onderhand wel weer eens aan het werk vinden je collega's en straks de stichting
-je moet rustig aan doen vindt je lichaam
-je moet aandacht aan je zoontje geven (vindt je familie, je man, je omgeving, de kerk (gezin is het bolwerk van de samenleving toch?) en vind jij misschien ook wel)
-je moet aan je man, kinderen en huishouden aandacht besteden, dat ben je verplicht (vind jijzelf en misschien je man en de rest van je familie ook wel)
-je moet re-integreren (vindt de bedrijfsarts en vind jijzelf)
Zal ik nog even doorgaan, ik vind vast nog heel wat dingen die 'moeten' van je omgeving.
En wat vind ik?
Ik vind dat jij belangrijk bent, dat jij je rust moet vinden, dat er steeds lapmiddelen gebruikt zijn om je aan het werk te houden/te krijgen, naast de nodige privéproblemen
Door medicijnen waarschijnlijk ben je net die liefde voor les geven kwijt, want dat was een drijfveer om je op de been te houden en dat is nu waarschijnlijk afgevlakt. Gun je lichaam de tijd om daaraan te wennen, ermee te leren leven en kijk dan wat voor mogelijkheden er nog zijn om weer aan het werk te gaan.
Alles wat je nu onderneemt is gedoemd om te mislukken, al zijn je intenties nog zo goed.
Dit is misschien niet wat je wilde horen.
Neem de tijd en als je daarvoor moet stoppen met je werk, het zij zo.
Ga zonder verplichtingen bij je vriendin in de klas kijken, maar beslis nog niet voor de toekomst. Onderwijsassistent is misschien uiteindelijk op je lijf geschreven, maar nu nog even niet.
Ik wens je heel veel succes en hoop dat JIJ die keuzes maakt (en niet een ander voor jou) om uiteindelijk je gezondheid en je leven weer op de rails te kunnen zetten. Jij, met jouw leuke ideeën, je gedrevenheid, je kennis enz. kan nog zo veel voor het onderwijs betekenen, maar niet omdat het MOET, maar omdat jij het zelf WILT!
Laatst bijgewerkt door Joke op 27 feb 2018, 22:03, in het totaal 1 keer bewerkt
Turn can'ts into cans and dreams into plans.
(Lees mijn blogs op http://www.positiefleren.nl/jufjedermann.php en http://www.positiefleren.nl/superjuf.php )
Avatar gebruiker
Joke
Paboforumholist
 
Berichten: 16900
Geregistreerd op: 01 jan 2004, 15:37
Woonplaats: westen van Nederland
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor super_juf op 08 feb 2018, 15:44

"Door medicijnen waarschijnlijk ben je net die liefde voor les geven kwijt, want dat was een drijfveer om je op de been te houden en dat is nu waarschijnlijk afgevlakt. Gun je lichaam de tijd om daaraan te wennen, ermee te leren leven en kijk dan wat voor mogelijkheden er nog zijn om weer aan het werk te gaan."

Dank je, Joke! Hier had ik nog helemaal niet bij stil gestaan. Door de medicatie kan het inderdaad zo zijn dat mijn liefde voor het lesgeven is afgevlakt. Ik wil mijn lijf en vooral hoofd zeker rust geven. Alleen ben ik er al twee jaar uit. In feb 2016 ging ik met zwangerschapsverlof en na de geboorte van mijn zoontje (heb maar een zoon en verder geen kinderen) is het hopeloos misgegaan. Eerst werd er een postnatale depressie vastgesteld icm een piekerstoornis. Na veel therapie en rustgevende middelen bleken mijn klachten te groot te zijn voor een piekerstoornis. Sinds een maand wordt er nu verder gekeken naar bipolaire stoornis of AD(H)D.
Toen ik mijn medicatie nog niet gebruikte (antipsychoticum) werd ik gek van alle prikkels. Ik kon niets meer hebben...Het ging op en af. De ene week kon ik twee lessen achtereen geven en de week erop was ik weer doodmoe en kon geen lessen geven. Mijn belastbaarheid was (is) erg wisselend. Nu ik de nieuwe medicijnen neem voel ik me veel rustiger, maar op een of andere manier verveel ik me. Ik had vorige week genoeg nakijkwerk te doen hoor, maar hiermee had ik veel van mijn concentratie nodig en dan lukt het lesgeven weer niet. Zucht...Ik word er beetje moedeloos van.

Erick, dank je wel voor je lieve woorden. Doet me erg goed. Vanmorgen ben ik bij mijn vriendin in de klas geweest. Het was ontzettend leuk, maar om 12 uur was ik doodop. Mijn intentie was om de middag ook te blijven, maar dat heb ik uit zelfbescherming niet gedaan. Er was in mijn ogen (oren) ontzettend veel lawaai. Mijn vriendin zei dat dit wel meeviel, want dit was de rustigste groep die op het moment was. :shock: Op de terugweg in de auto dacht ik: "Nee, dit lukt nog niet." Misschien is het re-integreren naar onderwijsassistent geen gek idee. Zeker, omdat de onderzoeken nog moeten komen.

@Joke, het moeten leg ik vooral mezelf op. Ik wil zo graag, maar het lukt me niet. Het kan heel goed zijn dat ik nooit meer terugga naar mijn oude ik. Volgens mijn therapeut is dit juist heel positief, want ik ga me beter dan ooit voelen, aldus mijn therapeut. Ik weet nog niet of dit waar is. De fibromyalgie speelt sinds mijn zwangerschap een minder grote rol. Ik weet lichamelijk wat ik wel en niet kan. Natuurlijk moet ik letten op mijn belastbaarheid, maar dat gaat wel goed. De belastbaarheid ligt nu vooral op het mentale vlak. Helemaal niet werken zie ik niet zitten. Ik heb lang thuis gezeten en dit vind ik erg deprimerend. Ik wil me graag nuttig voelen. Natuurlijk ben ik als moeder en partner nuttig, maar iets meer dan dat zou fijn zijn ;-)

Binnenkort weer een gesprek met de bedrijfsarts en ik ga mijn ervaring van vandaag meenemen. Misschien het opbouwen vanuit de functie onderwijsassistent naar leerkracht..?
Docent in de onderbouw van het voortgezet onderwijs.

Moslim, christen, atheist. We delen allemaal dezelfde hemel; die ozonlaag met dat gat er in....
Avatar gebruiker
super_juf
Paboforumholist
 
Berichten: 1078
Geregistreerd op: 27 jan 2009, 11:11
Groep: 0
Schooltype: Openbaar
PABO jaar: 0
Functie: Docent Nederlands

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor super_juf op 08 feb 2018, 15:57

"Alles wat je nu onderneemt is gedoemd om te mislukken, al zijn je intenties nog zo goed."

Bedoel je dat ik nu nog niets moet ondernemen en eerst wennen aan medicijnen en therapie? Of bedoel je voorlopig te stoppen met werken? Dit laatste zie ik niet echt zitten en is financieel niet haalbaar. De stichting heeft al veel gedaan om mij weer aan het werk te krijgen. Het verschil met vorig jaar is dat men nu gericht gaat kijken "of ik in een hokje te stoppen ben" en dan weet de bedrijfsarts ook beter wat mijn beperkingen zijn t.o.v. mijn werk.
Ga ik nu niets ondernemen, dan zou ik mijn huidige werk blijven doen. Dit is twee keer een les geven in twee dagen. Tanden op elkaar en doorbijten...?

Ik weet trouwens dat ik erg ongeduldig ben met mezelf ;-)

Joke, hoe ging jij om met die prikkelgevoeligheid? Hoe deed je dit in de klas en met de kinderen? Ik ken niemand in mijn omgeving die hier zo gevoelig voor is en in het onderwijs werkt. Zou je wat tips en adviezen willen delen?
Docent in de onderbouw van het voortgezet onderwijs.

Moslim, christen, atheist. We delen allemaal dezelfde hemel; die ozonlaag met dat gat er in....
Avatar gebruiker
super_juf
Paboforumholist
 
Berichten: 1078
Geregistreerd op: 27 jan 2009, 11:11
Groep: 0
Schooltype: Openbaar
PABO jaar: 0
Functie: Docent Nederlands

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor Joke op 08 feb 2018, 22:57

"Alles wat je nu onderneemt is gedoemd om te mislukken, al zijn je intenties nog zo goed."

Bedoel je dat ik nu nog niets moet ondernemen en eerst wennen aan medicijnen en therapie? Of bedoel je voorlopig te stoppen met werken? ...........
Zeker tot je lichaam aan de medicijnen gewend is, maar als het nodig mocht blijken voorlopig stoppen met werken. Maar je geeft zelf al aan dat dat niet haalbaar is.

Ik heb jaren met plezier gewerkt, maar na mijn scheiding moest ik werken en vreemd genoeg was het ineens een stuk minder leuk. :shock:
(Misschien speelt dat bij jou ook een rol, weer dat 'moeten', waarvoor ik zelf ook heel erg gevoelig ben. Probeer daar eens achter te komen de komende tijd.)

Joke, hoe ging jij om met die prikkelgevoeligheid? Hoe deed je dit in de klas en met de kinderen? Ik ken niemand in mijn omgeving die hier zo gevoelig voor is en in het onderwijs werkt. Zou je wat tips en adviezen willen delen?
Als ADD'er had ik weinig last van prikkelgevoeligheid, ik heb dit ook altijd op het bordje van autisme geschoven en niet bij ADD.
Wat ik wel had, was dat ik om drie/vier uur óp was, lichamelijk doodmoe dus. Ik pepte me dan meestal op met koffie (en soms een cup-a-soup, echt waar, haha.)
Het hing ervan af of ik goed sliep. Niet vaak, maar wel regelmatig kwamen er nachten tussendoor dat ik niet kon inslapen, dan lag ik de hele tijd oplossingen voor van alles te zoeken en dat nekte me overdag, dan waren die momenten eerder dan drie uur. Eigenlijk was ik dan ongeduldig en kon minder hebben.

Als je aan het werk moet, omdat het niet anders kan, ga dan aan de slag als o.a. bij je vriendin. O.a. heeft als voordeel dat je geen eindverantwoording draagt en dat scheelt al 'een slok op een borrel'.
Er zijn een paar feiten die wel kloppen aan jou, maar ook een paar die ernaast zitten. Zou je mij in een PB wat herkenningspunten willen sturen en misschien je naam? Want ik was er van overtuigd dat jij degene was die heel erg gelovig was.
Turn can'ts into cans and dreams into plans.
(Lees mijn blogs op http://www.positiefleren.nl/jufjedermann.php en http://www.positiefleren.nl/superjuf.php )
Avatar gebruiker
Joke
Paboforumholist
 
Berichten: 16900
Geregistreerd op: 01 jan 2004, 15:37
Woonplaats: westen van Nederland
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor super_juf op 11 feb 2018, 10:45

Ik heb je een berichtje gedaan
Docent in de onderbouw van het voortgezet onderwijs.

Moslim, christen, atheist. We delen allemaal dezelfde hemel; die ozonlaag met dat gat er in....
Avatar gebruiker
super_juf
Paboforumholist
 
Berichten: 1078
Geregistreerd op: 27 jan 2009, 11:11
Groep: 0
Schooltype: Openbaar
PABO jaar: 0
Functie: Docent Nederlands

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor Joke op 13 feb 2018, 13:37

Ik heb je een berichtje gedaan
Niets ontvangen op paboforum :shock: of heb je het via een mail gestuurd?

JAAAAAAA, toch gevonden! Sorry, ik verstuurde net een PB dat ik niets ontvangen had.
Ik ga je mail eerst even lezen.
:D
Turn can'ts into cans and dreams into plans.
(Lees mijn blogs op http://www.positiefleren.nl/jufjedermann.php en http://www.positiefleren.nl/superjuf.php )
Avatar gebruiker
Joke
Paboforumholist
 
Berichten: 16900
Geregistreerd op: 01 jan 2004, 15:37
Woonplaats: westen van Nederland
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor Joke op 13 feb 2018, 16:18

Ik heb je geantwoord.
Turn can'ts into cans and dreams into plans.
(Lees mijn blogs op http://www.positiefleren.nl/jufjedermann.php en http://www.positiefleren.nl/superjuf.php )
Avatar gebruiker
Joke
Paboforumholist
 
Berichten: 16900
Geregistreerd op: 01 jan 2004, 15:37
Woonplaats: westen van Nederland
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor mie k op 19 feb 2018, 23:51

Hier lang niet meer geweest en kon ook niet meer inloggen. Heb een nieuw account aangemaakt om hier te reageren want, ja ik herken wat je schrijft!!!! Niet helemaal hetzelfde maar echt wel overeenkomsten. Ook ik ben ziek geworden na een zwangerschap en het werken in het onderwijs is nooit meer hetzelfde geworden. Het is nu zover dat ik een andere weg in ga slaan.

Ingekort vanwege herkenbaarheid.
Laatst bijgewerkt door mie k op 22 feb 2018, 12:47, in het totaal 2 keer bewerkt
mie k
PABOforum Baby
 
Berichten: 10
Geregistreerd op: 19 feb 2018, 23:08
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor Joke op 20 feb 2018, 00:07

O miek wat triest om te lezen. Ook jij heel veel succes met het vinden van een nieuwe weg. Ik hoop dat jullie er allebei in slagen.
Bij super_juf en nu ook bij jou schoot de gedachte door me heen: ga doen wat je leuk vindt. In een winkel met creatieve zaken werken, workshops geven, schoenenzaak of wat dan ook, maar ga iets doen wat je wel leuk vindt. (Ik noem maar wat op hoor, gewoon totaal iets anders bedoel ik, maak van een andere interesse of vaardigheid je werk.)
Een pabodiploma is een veelzijdig diploma, daarmee kom je vast wel ergens aan het werk dat je leuk vindt. Ga ervoor!
Turn can'ts into cans and dreams into plans.
(Lees mijn blogs op http://www.positiefleren.nl/jufjedermann.php en http://www.positiefleren.nl/superjuf.php )
Avatar gebruiker
Joke
Paboforumholist
 
Berichten: 16900
Geregistreerd op: 01 jan 2004, 15:37
Woonplaats: westen van Nederland
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor mie k op 20 feb 2018, 04:40

Ga doen wat je leuk vind is een goed advies joke maar moeilijk als je dat niet weet en ook niet weet wat je mogelijkheden nog zijn. Als je totaal aan jezelf twijfelt.
Laatst bijgewerkt door mie k op 22 feb 2018, 12:48, in het totaal 1 keer bewerkt
mie k
PABOforum Baby
 
Berichten: 10
Geregistreerd op: 19 feb 2018, 23:08
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor mie k op 20 feb 2018, 08:10

O ja. Liever niet quoten. Het kan zijn dat ik mijn berichten over een paar dagen weg haal/inkort. Voelt toch een beetje open en bloot zo.
mie k
PABOforum Baby
 
Berichten: 10
Geregistreerd op: 19 feb 2018, 23:08
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor Joke op 20 feb 2018, 13:04

Ik hoop dat je je reacties laat staan, je hoeft je nergens voor te schamen. Het is zoals het is en het is prijzenswaardig dat je dit opgeschreven hebt.
Voor super_juf ook fijn dat er herkenning is. En wie weet helpt het anderen in de toekomst.
Je herinnert je misschien nog wel hoeveel mensen het uiteindelijk geholpen heeft, nadat ik bekend had gemaakt dat ik ADD bleek te hebben en waar
ik allemaal tegenaan liep. En het heeft mij zelf ook heel erg opgelucht.

Ik kende OPS niet, dus ik heb er weer wat bijgeleerd. Dat is zo fijn aan dit forum, niet zo oppervlakkig als de meeste FB-fora van tegenwoordig.
Turn can'ts into cans and dreams into plans.
(Lees mijn blogs op http://www.positiefleren.nl/jufjedermann.php en http://www.positiefleren.nl/superjuf.php )
Avatar gebruiker
Joke
Paboforumholist
 
Berichten: 16900
Geregistreerd op: 01 jan 2004, 15:37
Woonplaats: westen van Nederland
Groep: 0
PABO jaar: 0

Re: Hopende op herkenning

Berichtdoor mie k op 20 feb 2018, 19:54

Ik ga het toch wel aanpassen hoor, ik wil het graag laten staan tot superjuf het gelezen heeft. Ik weet alleen niet of ze nog terugkomt. Ik zie dat haar laatste reactie al een dag of 9 geleden is. Als het te lang duurt ga ik het toch verwijderen of in ieder geval minder herkenbaar maken. Ik zie dat je met haar gemaild hebt. Misschien kun je doorgeven dat er nog iets staat.
mie k
PABOforum Baby
 
Berichten: 10
Geregistreerd op: 19 feb 2018, 23:08
Groep: 0
PABO jaar: 0

Volgende

Keer terug naar Chat, lounge & lifestyle

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten