Hoi allemaal,
Ik ben opnieuw een tijd weggeweest en ik zou heel graag mijn verhaal kwijt willen. Ik hoop op herkenning of ervaringen die mij een beetje kunnen ondersteunen.
In een andere post had ik al aangegeven dat het niet lekker ging en nog steeds ben ik bezig met re-integreren. Hier ben ik nu al een jaar en vier maanden mee bezig en het wil gewoon niet vlotten. De artsen zijn er van overtuigd dat ik een stoornis heb in de prikkelverwerking. Er gaat een onderzoek komen waaruit moet blijken of ik een milde vorm van bipolaire stoornis of AD(H)D heb. De symptomen van beide stoornissen overlappen elkaar enorm. Zelf denk ik dat het een bipolaire stoornis is. Weliswaar de milde variant, omdat ik nooit de grip op de werkelijkheid ben kwijt geweest (psychose, waanideeën etc.)
Ik herken de hypomanie: Ineens me de gelukkigste vrouw op aarde voelen, zo gelukkig dat ik uit elkaar kan barsten; veel (onder andere onrealistische) ideeën hebben; alles tegelijk plannen; de hele wereld aankunnen. Ook ben ik op dat moment alleen bezig met dat ene idee en kan dat ook niet loslaten. Ik zit dan bijvoorbeeld tot 00:00 te werken op een laptop. Zo'n week is zeer vermoeiend, maar op dat moment voel ik dat niet. Een week later knak ik en zie ik mijn wereld weer somber in. Ik slik nu antipsychoticum en sinds vorige week is de dosis verhoogd. Ik merk nu al een aanzienlijk verschil. Ik voel me eindelijk stabiel en veel rustiger (maar niet vlak zeg maar). Dit heb ik in jaren niet meer gevoeld. De stemmingsschommelingen heb ik al sinds mijn 18e. Ik heb altijd trucjes kunnen toepassen, zodat niemand op mijn werk er iets van merkte. Natuurlijk zullen mensen wel wat gezien of gemerkt hebben, maar men kon de vinger er niet opleggen net zo min als ik dat zelf kon. Mijn trucjes werken niet meer. Mijn prikkelverwerking verloopt niet zoals bij anderen en thuis vind ik de rust niet meer, omdat ik mijn zoontje heb. Eerder kon ik mijn rust thuis vinden. Ik kijk uit naar de onderzoeken en de bijbehorende therapie om hiermee om te leren gaan.
Op mijn eigen school voelde ik me niet welkom meer. Ik was toch al zo'n tijd thuis geweest, waarom dan nog steeds niet gewoon werken? Goh, ik zie verder niets aan je... Nee dat klopt. Ik laat mij niet zien als ik op mijn slechtst ben. Door dit soort opmerkingen was ik niet meer gemotiveerd om op deze school te blijven en ik ben naar een andere school gegaan om te re-integreren. Hier kon ik eerst terecht, maar toen ik er eenmaal was, bleek alles toch een stuk ingewikkelder te liggen en kon ik niks doen. Opnieuw naar een andere school; de school waar ik nu werk. De collega's zijn fantastisch. Ontzettend lieve en leuke mensen. Alleen nu vind ik het werk niets meer aan....
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou vinden! Een vak geven vind ik ontzettend saai en ik mis de veelzijdigheid van het basisonderwijs. Ik merk dat ik veranderd ben sinds de geboorte van mijn zoon. Uiteraard is hij het belangrijkste in mijn leven. Voorheen was dit mijn werk. Nu vind ik het werk minder belangrijk en geef ook duidelijk aan wat ik wel en niet wil doen. Ergens wil ik graag weer het basisonderwijs in. Nu kan ik veel beter aangeven wat mijn grenzen zijn, maar ik vertrouw mijn hoofd niet meer! Wat nu als dit het ook niet is voor mij? Ze zien me aankomen nu al meerdere keren van school ben gewisseld.
De bedrijfsarts is ontzettend meelevend en helpt waar ze kan. Zij opperde om toch te gaan bespreken om de re-integratie voort te zetten op het basisonderwijs, maar misschien eerst als onderwijsassistent. Op deze manier zijn de prikkels beter te verdragen (werken met kleine groepjes) en kan ik altijd nog weer gaan solliciteren als leerkracht in het basisonderwijs. Ik vraag me af of dit waar is. De bedrijfsarts moet natuurlijk ook denken in het belang van de stichting en laten we wel wezen...Ik ben al bijna anderhalf jaar niet meer inzetbaar. Na twee jaar kunnen ze mijn contract ontbinden.
Binnenkort ga ik bij een vriendin in de klas kijken. Zij is leerkracht in de bovenbouw van het basisonderwijs en ik wil op die manier eens ervaren hoe het 'ook alweer was.' Zij vertelde dat ze het wel prettig zou vinden als ze mij naast zich had in de klas. Ik kan mijn lessen opbouwen en zij kan eventueel extra dingetjes doen als ik lesgeef of ik kan kinderen extra helpen waar zij niet aan toe komt.
Herkennen jullie iets in mijn verhaal? Ik vind het zo ingewikkeld allemaal (dat hoofd van mij) en niemand om mij heen herkent dit. Mensen doen hun best, maar ik kan met niemand sparren over dit soort dingen.
Zou jij het, als leerkracht, fijn vinden als je iemand als ik extra in de klas zou krijgen? Samen met je werken op de groep?
Als ik 100% functioneer zou ik graag het basisonderwijs in willen, maar kan dat wel? Ik heb namelijk al een paar jaren in het voortgezet onderwijs gewerkt en heb een LB-functie. Voor een basisschool zou het misschien wel fijn zijn om iemand te hebben op school die een tweedegraads Nederlands heeft (naast pabo) en zich goed kan richten op begrijpend lezen. Dit zijn dingen die door mijn hoofd gaan, maar ik weet niet of dit zo is.
Hebben jullie tips voor mij of herken je iets in mijn verhaal? Ik hoor het heel graag!