Soms hoor je weleens mensen die zeggen dat ze altijd al leerkracht wilden worden, en dat het gewoon in ze zit. En soms zie je weleens mensen waarvan je denkt: ja, die zou het echt geweldig doen met kinderen! Het lijkt dan wel of ze geboren zijn voor het vak.
Voorbeeldje: toen ik twee jaar geleden in groep 5 stage liep, had ik een jongetje in mijn klas dat heel graag meester wil worden. En nou weet ik dat heel veel kinderen dat willen, maar deze jongen leek het wel in zich te hebben. Als hij iets voor de klas moest doen, deed hij dat met veel enthousiasme en hij ging er dan helemaal voor. Er was geen enkel spoortje angst of verlegenheid: hij stond er als ware hij een echte meester. En ook bij een Fancy Fair kreeg dat jochie van net negen jaar oud het voor elkaar om met tweehonderd mensen het Smurfenlied in tegenzang te zingen. Ik hoop van ganser harte dat hij echt meester wordt!
Wat denken jullie? Kan iedereen die dat wil leerkracht worden, of moet het echt in je zitten? Waren jullie zelf ook zulke mensen waarbij het er altijd al ingezeten heeft dat je leerkracht zou worden (ook al wist je het misschien nog niet), of heb je die keuze pas later gemaakt? Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!