Beste allemaal,
Afgelopen vakantie kreeg ik een opmerking van iemand die zich afvroeg waarom ik er ooit voor heb gekozen om leerkracht te willen worden. De reden hiervoor was een opmerking over krijsende kinderen in de stad. Ik werd er gek van. Loop je in Antwerpen, overal ouders met schreeuwende kinderen. Ben je op de Zwarte Markt, niets anders dan kinderen die er helemaal genoeg van hebben dan hun ouders aan het koopjes jagen zijn. En als klap op de vuurpijl (toepasselijk zo net na oud en nieuw) krijsende kinderen in kinderwagens die de paden verstoppen tussen een toch al krap opgezette markt.
Waarom.......nemen ouders in godsnaam hun kinderen mee als zij gaan winkelen. Het grootste deel van de kinderen houdt er niet van en het deel wat het leuk vindt, haakt ook na twee uur slenteren af. Ik erger me niet aan de kinderen, maar aan de ouders die vervolgens buiten proportie boos worden op hun kinderen die beginnen te jammeren. Een vader die zijn kind slaat omdat hij het na drie uur in een kinderwagen wel mooi vindt geweest. Nou, mijn bloed begint te koken. Ik heb van nature al een hekel aan de corrigerende tik, maar wie is in dit geval nu de oorzaak?
Misschien moet iedere ouder wel een boekje krijgen met dingen die je kunt doen met je kind en welke niet. Misschien moet iedere ouder wel een boekje krijgen om te leren hoe een kind zich voelt. Misschien moet iedere ouder een boekje krijgen met daarin een heleboel voorbeelden hoe fout het kan gaan als je kinderen slaat. Misschien moet iedere ouder eerst eens nadenken waarom een kind zich gedraagd zoals het zich gedraagd.
En als je een ouder aanspreekt op dit gedrag, krijg je de nuts te horen dat ze anders nooit de stad in kunnen. Dat had je kunnen bedenken voordat je die staafmixer tot ontploffing bracht in die pruim. Of voordat je besloot dat het leuk was om eens een maandje je pil niet te slikken. Kinderen kosten tijd, ontnemen je vrijheid, maar daar kies je voor.
Pieter Plas