Heeeeeeeeel herkenbaar. Ik heb dan wel alleen PABO-ervaring, maar al in mijn derde jaar was ik dat hele studeren wel zo ontzettend verschrikkelijk spuug- en spuugzat dat ik er totaal geen motivatie meer voor op kon brengen. Ik leefde op tijdens mijn stages, maar als ik weer achter die PC zat en Microsoft Word opstartte, voelde ik al direct een enorme weerzin om aan de slag te gaan. En of ik nu mijn favoriete muziek draaide, 's nachts bij kaarslicht werkte, een grote zak spekkies naast mijn beeldscherm had of mezelf beloningen of straffen in het vooruitzicht stelde... het hielp geen bal.
En de enige reden was: ik deed het voor niemand. Ik leerde er niks van, de kinderen waaraan ik les gaf hadden er niks aan en voor de PABO-docent was het alleen maar extra nakijkwerk. Het was enkel en alleen om te laten zien dat ik het écht wel kon, en daar kreeg ik op een gegeven moment zó de bálen van dat ik serieus overwogen heb om te stoppen met de PABO. Ik kon mijn ei niet kwijt, de PABO sloot niet aan bij wat mijn competenties waren en de opdrachten kwamen niet voort uit de praktijk.
Helaas kan ik geen tip geven om dit gevoel weg te krijgen, want mij is dat ook niet gelukt. Ik heb me er doorheen gesleept en langzaam maar zeker alsnog mijn diploma gehaald. Maar wat had ik graag vanuit de praktijk willen werken... een methode die PABO's nu langzaam maar zeker gaan hanteren. Ja, nu wel ja.
Het enige wat bij mij nog wel een beetje hielp was de kleureninstellingen van Word veranderen. In plaats van dat felle, dreigende wit van een lege pagina, heb ik standaard lichte, warme kleuren op de achtergrond. Bij het printen wordt de achtergrondkleur toch niet meegenomen, en het doet een stuk prettiger aan. Ook de knoppenbalken en andere kleuren in Word heb ik naar mijn smaak aangepast. Het helpt... een klein beetje.
Sterkte!
Wees gewoon jezelf. Meer kun je niet zijn.
) Maar het ging toen ineens heel erg snel, en dat hoor ik van heel veel afgestudeerden....
