door Robje op 07 dec 2008, 08:59
Tja, het is hierboven al een paar keer gezegd, stage is wel erg belangrijk. Toen ik ooit mijn theorie haalde voor mijn rijbewijs was dat het eerste stapje; ik mocht gaan leren een auto te besturen. Na een aantal lessen (natuurlijk veel meer dan ik nodig vond) mocht ik pas examen doen. Daarna heb ik pas echt leren rijden... Stel je voor dat je na je theorie en 3 praktijklessen het papiertje al krijgt, chaos op de wegen!
Hiermee wil ik aangeven dat je als stagiair nog zulke aantrekkelijke lesjes kunt geven die volledig verantwoord en effectief zijn, leerkracht zijn is meer dan dat..... Enerzijds mag je het de PABO verwijten dat er niet meer aandacht is voor bepaalde competenties die juist buiten je klas, over een langere periode aan bod komen. Aan de andere kant ben je er ook zelf bij; je mag niet zomaar voor de klas staan en een verkorte opleiding is leuk, maar je zal voor hetzelfde papiertje toch dezelfde bagage moeten hebben.
Ik heb zelf de 3-jarige duale PABO gedaan; klasgenoten van mij waren na 2,5 jaar klaar en konden inderdaad een taallesje geven en de scharen opruimen; oh wat waren ze trots op hun diploma. Ik was na 4 jaar klaar, maar ipv de verplichte 20 uur stage per week (lees: aanwezig zijn en elke dag 1 instructie) had ik gedurende het 2e, 3e en 4e jaar vier dagen per week mijn eigen klas met alles erop en eraan. Ik was een volwaardig teamlid, zelfs een pijler in het team, werkte samen met meerdere instanties, organiseerde kampen, sportdagen, had oudergesprekken, adviesgesprekken, gaf workshops voor ouders etc. En voor dit alles was geen vrijstelling te vinden, simpelweg omdat het niet onderwezen wordt op de PABO..... (alleen die oudergesprekken, die Miep heeft achteraf schoorvoetend toegegeven dat meer dan 100 oudergesprekken wel een vrijstelling waard zijn...)
Tja, de PABO is net een autoreis; er leiden vele wegen naar Rome (diploma). Je kunt over de snelweg, je kunt binnendoor maar 1 ding is zeker; je MOET over de Alpen heen. (= elke pabo-student ziet het wel een keertje niet meer zitten)
Zelf heb ik in Duitsland de autobahn gepakt; saai land en even lekker doelgericht opschieten. In het tweede en derde jaar heb ik (langer dan nodig, maar ik vond het er wel mooi) in het Alpengebied rondgezworven, de meest onmogelijke weggetjes genomen, door diepe dalen gereden, maar ook over de hoogste toppen (lafbekken pakken de Brennerpas). In het laatste jaar verliet ik de Alpen, (bergen uit rijdt altijd makkelijk want je hebt de helling mee) en ben op mijn gemak door de gezellige dorpjes gereden; gewoon genieten!. Het laatste stukje heb ik me wel moeten misdragen op de autostrada om op tijd in Rome te zijn, maar ach, ik ben er en kijk terug op een boeiende reis! Als je in Rome aankomt en alleen maar denkt "zo, die reis is achter de rug!" dan ben je niet effectief, je hebt niet genoten van het proces om er te komen (jaja, ik weet het, nu wordt het wel erg zweverig en op de pabo valt niet veel te genieten, maar het gaat om het idee!)
Lejow, het is voor jou nog een paar weekjes, dus volgas over de snelweg naar Rome, geen getreuzel! Al die mensen die jouw manier van reizen afkeuren (commentaar van school is misschien wel hetzelfde als alle handgebaren van collega-automobilisten), daar moet je nu eigenlijk geen boodschap aan hebben; jij kiest voor deze manier, dat heeft voordelen (lekker snel) en nadelen (kritiek, mager proces), als je er maar komt!