Miekiemousie, hoe heb je het volgehouden om telkens de onterechte afwijzing van je mentor te voelen en toch iedere keer de moed en energie op te kunnen brengen om je vol overgave op een nieuwe les te storten? Ik las dat jij een half jaar moest stagelopen, twee dagen per week. Knap dat je je er zo doorheen hebt geslagen! Ik merk dat dit alles mij zoveel meer energie kost dan de hele studie bij elkaar. Heb je tips voor mij? Zou jij in mijn situatie je mentor een email hebben gestuurd waarin je je gevoelens blootlegt, of toch maar liever eerst via een andere weg proberen
(stagebegeleidster)
Sorry voor de late reactie....
Ik vind het knap van je dat je een mail gestuurd heb. Je geeft echt een teken aan haar dat het genoeg is en dat jij zo niet verder kan. Dit is voor haar en je begeleider een duidelijk teken. In iedergeval een tip, bewaar alle schriftelijk contacten. Als het dan nog steeds niet goed gaat, heb je 'bewijs' dat jij geprobeerd hebt om he te veranderen.
Ik heb toen d'er tijd het eerst aan mijn stagebegeleider voorgelegd. Ik heb dit niet aan mijn mentor aangegeven. De reden was omdat ik zeker wist dat hij er toch niks mee zou doen. Hij had een hele grote plaat voor zijn kop. Jou zou ik wel geadviseerd hebben om een mail te sturen, want ik heb wel het gevoel dat je metrix 'menselijker' is. Ik hoop ook dat het vervolg in jouw voordeel gaat draaien.
Hoe ik het volgehouden heb, ik weet het niet. Bij mijn allereerste stage had heb ik een metrix gehad die alleen negatieve dingen zei. Hiervan werd ik als broekie alleen nog maar meer onzeker. Wel is mijn karakter zo dat ik ga vragen, 'ja maar wat vind je dan daarvan'. Dit werd aan het einde van mijn stage gezien als niet tegen kritiek kunnen.
In de stages daarna ben ik gegroeid en zekerder geworden van mezelf (tussendoor ook nog een keer de grond in geboord dat ik niet genoeg initiatief toonde..) De stage waar dit topic over ging was 'pas' in mijn derde jaar. Ik heb deze stage overleeft door vast te houden aan wat ik in de stage ervoor gemerkt had. In deze stage heb ik alleen voor de klas gestaan in groep 3 en 7. Ik wist dus wel degelijk dat ik het wel kon.
Daarnaast hadden we nog een project op mijn school lopen, waarbij je op een andere school met een groepje les moest geven. Hier heb ik me op gericht en daarbij heb ik het meeste voor de klas gestaan. (groep 6-7) Dit hielp me heel erg, het gaf me de erkenning dat ik het kon, dat ik voor een groep kon staan. Mijn begeleider toen der tijd heeft me hier ook echt op gewezen, kijk echt naar die dingen en niet naar je stage nu.
Door deze ervaringen heb ik het dit jaar wel weer moeilijk gehad, want ergens blijf je toch nog een beetje onzeker. Wel merk ik heel erg dat ik door de ervaringen een stuk sterker ben geworden. Ik was heel verlegen, zou niet snel zeggen wat ik ervan vind. Nu laat ik minder over me heen gaan, als het genoeg is geef ik dit ook aan. Hoe moeilijk het ook is. Voor jezelf om aan te geven dat het niet meer gaat, maar ook om hulp te vragen. In eerste instantie hebben 'leerkrachten' toch de neiging om de problemen zelf op te lossen. Dit kan alleen niet altijd, hulp heb je soms gewoon nodig, het sterkt je.
Zorgen moet je doen, niet maken. (loesje)
2016-2017: Nieuwe uitdaging met een groep 3b/4a/4b/5a (27 leerlingen)