en ik heb nu ook geleerd hoe ik er achter kan komen wat ik zelf wil.In die tijd ben ik wel verder gegaan voor school, vooral met mijn project; het verzamelen van materialen voor een kieskast/werkwinkel en theorie daarover verwerken zodat ik in mijn lio een werkwinkel/kieskast kan introduceren in mijn klas en de andere groepen in de middenbouw.
Het gebeuren rond het misgaan van de Lio heb ik van me af gezet. Ik ben daar een week heel intensief mee bezig geweest. In die week heb ik besloten dat ik echt juf wil worden en heb ik een plan gemaakt voor het vervolg van de pabo. Dit plan was zo duidelijk dat een gesprek erover met mijn begeleider niet nodig was. deze week of komende week bespreken ze in een groepje hoe zij het voor zich zien als ik op de pabo blijf...Dat vind ik best heel erg spannend/eng, maar doordat ik nu beter om kan gaan met min gevoelens en deze een plek geef, beheerst het mijn gedachten niet
Ook houd ik mij er aan vast dat 2 begeleiders van mij (SLB-er en supervisor) perspectief voor mij zien en mij opdrachten hebben gegeven die te maken hebben met een pabo-vervolg (leerwerkplan maken en scholen uitzoeken die waarschijnlijk een goede context voor mij kunnen bieden). Van de andere 2 groepsleden is er 1 die ik graag mag en die heel positief is meestal en 1 vrouw (jaarcoördinator) bij wie ik een drempel/beetje angst voel.
Ik wacht rustig af wat er uit het gesprek komt.
Voor iedereen die in dat vervelende diepe dal terecht komt zou ik willen zeggen:
Kijk terug naar de voorgaande jaren. Hoe ging het toen met je? Had je het naar je zin? Kreeg je goede beoordelingen?
Ik kan nog meer van zulk soort vragen bedenken, maar de kern van de zaak is voor mij, dat, als alles voorheen goed ging en er geen noemenswaardige commentaren op je waren die nu in 4 jaar nog steeds niet verbeterd zijn, je in staat moet zijn af te studeren..
Tsja..Bij mij is het dus al eerder misgegaan door dingen uit mijn privé leven...Wel heb ik steeds te horen gekregen dat ik er wel zou komen...en steeds speelde hetzelfde een rol...en juist daar word ik nu enorm goed mee geholpen en ben ik in de afgelopen weken al sterk in ontwikkeld...er is een knop geraakt en omgezet...
Ik begin er langzamerhand van overtuigd te raken dat een LIO nou net niet iets is waarmee je kunt bewijzen dat je capabel bent. ...
Waarom lukt het dan zo vaak niet? Omdat je met alle geweld wilt bewijzen dat je het goed kunt. En daarmee ga je meestal in de fout. Je bent gespannen, je gaat krampachtig met de kinderen om, je wilt het té goed doen en juist daarom mislukt het.
Bij mij speelde inderdaad mee dat ik het idee had dat ik geen fouten meer mocht maken en me constant moest bewijzen. heirdoor was er totaal geen ruimte meer voor mij als persoon en richtte ik mij alleen op de wensen van de ander. Omdat dit mij iets is wat al jaren langzaam is opgebouwd (op school en privé) kon ik dit bij mezelf niet ontdekken. gelukkig hbe ik nu een supervisor die dat wel zag en die me er enorm bij helpt...helaas te laat voor deze lio, maar ik dnek dta ik in een volgende lio veel sterker zal zijn, juist door deze ontwikkeling!
Als je er zelf van overtuigd bent dat je het kunt, laat je dan niet gek maken. Doe je 'ding' en laat gewoon zien dat je een kanjer bent. Leg je er bij neer dat het misschien langer kan duren, maar bewijzen zal je het.
Succes allemaal.
Dank je wel!!! Dit ben ik inderdaad van plan
Ook het ontwikkelen van lesmaterialen vonden ze wel iets voor mij. 