Hoi Yenthe (en ook jufelf!),
Yenthe, je noemt een aantal technische problemen op die natuurlijk erg lastig zijn. Jouw groep 6 heeft erg veel moeite met discipline en dat maakt het moeilijk voor je. Je zult daar op een later moment een oplossing voor moeten vinden, maar eerst moet je een groter probleem oplossen. Dat is namelijk het feit dat jij je dit technische probleem veel te persoonlijk aantrekt.
Je LIO-stage is confronterend en daarmee bedoel ik: je komt jezelf écht tegen! Ik heb zelf mijn LIO ook in groep 6-7 gedaan en dat was de eerste keer dat ik een combinatiegroep had. Ik had me op zich goed voorbereid en het half jaar voor mijn LIO ook al stage gelopen in die klas, maar desondanks waren de eerste zes of zeven weken zwáár! En ook ik ging toen aan mezelf twijfelen. Hoe kon dat toch? Mijn stages waren altijd prima, ik had altijd goede beoordelingen en ik had nooit het gevoel gehad dat ik het niet zou kunnen. Maar hier was ik aan het zwoegen, met voornamelijk een groep 7 die regelmatig m'n zo zorgvuldig voorbereide lessen zat te verstoren, en met een hopeloze organisatie waarin ik steeds weer achter de feiten aanliepen. Voor het eerst in mijn studie voelde ik me volkomen ongeschikt voor het vak. Maar, godzijdank: na de eerste twee slopende maanden kreeg ik de organisatie beter in de vingers en kon ik groep 7 beter in de hand houden. Ik leerde de kinderen steeds beter kennen en leerde om steeds beter met ze om te gaan. En uiteindelijk was ik blij dat ze me in het begin zo op de proef gesteld hebben, omdat ik er veel sterker uitgekomen ben. Zoals ik ze op een gegeven moment vertelde: "jullie zijn een stelletje apekoppen bij elkaar, maar jullie zijn wel
mijn apekoppen"
.
Dit is lesgeven, Yenthe! Geen vangnetten meer, geen rustmomenten meer... jij bent nu voor de eerste keer echt verantwoordelijk voor jouw groep. Alles wat je tot nu toe hebt gedaan was oefenen, maar nu moet je echt aan de slag gaan. Vind je het gek dat je daar in het begin moeite mee hebt? Het is net als een piloot, die vier jaar lang uit boekjes en met een Flight Simulator alles heeft bestudeerd over vliegen wat er maar te leren valt, maar die nu ineens zelf de stuurknuppel in handen krijgt. Tuurlijk, je wéét wel hoe het in theorie moet, maar de praktijk is toch anders. Daar loop jij nu tegenaan. En dat heeft helemaal niets te maken met jouw kwaliteiten als leerkracht! Het feit dat jij hier op Paboforum om raad vraagt laat juist zien hoe serieus jij je vak neemt en hoe graag jij een goede juf wilt zijn voor jouw leerlingen. En alleen al daarom weet ik zeker dat jij een geweldige juf zult zijn als je eenmaal je diploma hebt.
Kortom: stop met die twijfel over jezelf. Het probleem dat jij hebt is een
technisch probleem en daar kun je aan gaan werken. Maar dat kan alleen als je het ook als een technisch probleem gaat beschouwen. Dat doe je nu niet: in plaats van het probleem zelf te analyseren en concrete oplossingen te bedenken, ga je jouw hele onderwijs aan de kaak stellen. Dat hoeft toch helemaal niet? Je doet duizend dingen goed en kennelijk twee of drie dingen niet. Dus in plaats van al die duizend goede dingen onder de loep te nemen, moet je je concentreren op die twee of drie puntjes die nog niet goed gaan.
Wat kun je heel concreet doen? Ik zou sowieso de komende vakantie (volgende week of die week erop waarschijnlijk) gebruiken om te reflecteren op de afgelopen weken. Als je nog lesdagen hebt vóór de vakantie, gebruik die dan om (op de momenten dat je even tijd hebt) de leerlingen van groep 6 te observeren. In welke situaties vertonen ze storend gedrag? Wat zijn hun drijfveren? Op welke momenten zijn ze wel betrokken? En als het fout gaat... waarom gaat het dan fout? Verzamel dus zoveel mogelijk informatie die jou helpt het probleem beter in kaart te brengen.
Probeer in de vakantie een plan te bedenken waarmee je de leerlingen wel bij de les kunt krijgen. Stel jezelf realistische doelen, zoals: "ik wil dat het aantal onderbrekingen in de komende twee weken op z'n minst gehalveerd is". Dat is realistisch: je kunt van bengeltjes niet meteen engeltjes maken, maar als je van vier incidenten per week naar één of twee incidenten per week gaat, heb je vooruitgang geboekt! Zie de periode na de vakantie als een nieuwe start. Maak eventueel een nieuwe tafelindeling, zodat het voor de leerlingen ook duidelijk is dat er iets gaat veranderen.
Heel specifiek denk ik dat je sowieso moet kijken naar je instructiemomenten. Je geeft aan dat de kinderen dan fluisterend mogen overleggen, maar kennelijk werkt dat niet. Hang dan maar een stoplicht op en vertel groep 6 dat ze gewoon helemaal niet mogen praten als het stoplicht op rood staat. Train dit eventueel met ze en geef ze ook opties om te gebruiken als ze hulp nodig hebben (maak een stappenschema dat je aan de muur hangt). Je kunt dan daadwerkelijk zeggen: "ik ga nu een kwartier lang met groep 7 aan de slag, dus het stoplicht gaat een kwartier op rood. Ik weet dat ik een groep 6 heb met echte kanjers die gewoon zonder praten goed aan het werk gaan, dus doe je best en maak me trots. Over een kwartier maak een rondje en kun je eventueel vragen stellen." Kortom: als groep 6 kennelijk niet fluisterend kán overleggen, laat ze dan gewoon nÃet overleggen. Voorkom de situatie voor hij ontstaat.
Wat betreft respectloos gedrag: dat moet je gewoon absoluut niet tolereren. Tuurlijk, kinderen maken wel eens fouten en doen soms iets wat niet mag. Dat is oké, daar zijn het kinderen voor. Maar als ze geen respect tonen voor de leerkracht (of voor elkaar) dan trek ik daar de grens. Je staat je daar niet voor Piet Snot uit te sloven, dus laat op een grote mond direct maar een heel vervelende consequentie volgen. Spreek met je coach af wat je in zo'n geval kunt doen... misschien kan zo'n kind tijdelijk naar een andere klas verhuizen. Of creëer een plekje waar je een leerling daadwerkelijk kunt afzonderen met een portie strafwerk, of wat dan ook. Wees niet lief voor zulke situaties, want op zo'n moment roept de leerling het echt over zichzelf af. Het moet ook een consequentie zijn die meteen plaats vindt (niet nablijven ofzo), want dan is het "oorzaak-gevolg" effect het groot.
Maar vergeet ook niet om daarna die leerling even apart te nemen en te bespreken waar het nou fout ging. Ik vertelde de leerling dan altijd: "goed, dat was even een heel vervelend moment voor ons allebei. Maar snap je nu ook waarom ik zo boos was? Niet omdat je zat te kletsen, want zulke problemen kunnen we samen oplossen. Maar omdat je daarna zo stom zat te lachen toen ik er wat van zei. Dat is voor mij echt de grens: ik lach jou ook niet uit en dan moet jij dat ook niet bij mij doen. En ik vind het echt niet leuk dat ik jou straf moest geven, want normaal gesproken ben je gewoon een hartstikke leuke knul, maar nu ging je echt te ver. Snap je dat?" Dat is echt heel belangrijk, vooral met leerlingen die toch al vaak op hun kop krijgen. Want met zo'n klein gesprekje weet zo'n kind in ieder geval dat het ging om iets wat hij deed, en niet omdat de juf hem een rotkind vindt.
Goed, dit is een behoorlijk lang verhaal geworden, Yenthe, maar dat komt omdat ik het altijd erg rot vind om te zien hoe leerkrachten zo onzeker kunnen worden van dingen die niet goed gaan. Jij bent gewoon een goede juf en je hebt een geweldige klas, maar doordat het met groep 6 af en toe wat stroef gaat, kom je niet optimaal tot je recht. Jouw leerlingen verdienen het dat je dat je niet bij de pakken neer gaat zitten en dat je het probleem gewoon goed bekijkt en op probeert te lossen. En je zult zien: als je uiteindelijk de juiste klik hebt gevonden met die kids (en dat gaat jou lukken!), dan is de voldoening veeeeele malen groter dan wanneer je zo'n suffe klas met alleen maar makke schaapjes hebt
.
Heel veel succes en hou ons op de hoogte!
Wees gewoon jezelf. Meer kun je niet zijn.