Hoi Rianne,
Ik heb even rondgesnuffeld op internet en je hebt wel gelijk dat er maar te pas en te onpas gestrooid wordt met vage termen als POP, PAP, competentie, beroepsproduct enzovoort. Het is nog maar vier jaar geleden dat ik zelf van de PABO afkwam, maar wij werden (gelukkig) nooit lastig gevallen met zulke termen. Door als een kip zonder kop achter dat hopeloze "nieuwe leren" aan te rennen, gaan de PABO's rechtstreeks in tegen de basisprincipes van het onderwijs: hou het simpel, hou het overzichtelijk en hou het concreet.
Als ik de informatie zo lees, denk ik dat je "beroepsproduct" heel simpel kunt vertalen met "doe eens net alsof je al leerkracht bént". Je loopt ongetwijfeld stage in een leuke groep en je maakt de kinderen van je stageklas elke stagedag mee. Kijk daar eens met een leerkrachtenoog naar. Wat valt je op aan die kinderen? Zijn er misschien kinderen die op sociaal gebied buiten de boot vallen? Of heb je een groepje kinderen dat moeite heeft met rekenen? Vallen twee kinderen op spelling uit? Mooi, dan ga je daar iets mee doen. Jij gaat dan onderzoeken hoe je die kinderen het beste kunt helpen. Merk je dat kinderen moeite hebben met de tafels? Bedenk dan een paar lessen waarin ze hiermee flink aan de bak kunnen. Wordt een kind gepest? Probeer dan eens te bedenken hoe je dat structureel kunt aanpakken.
Heel concreet ga je dus uit van een probleem of een vraagstelling vanuit je stage. Dat kan dus zijn n.a.v. de leerlingen, die misschien extra hulp nodig hebben op bepaalde gebieden, maar het kan volgens mij ook iets zijn wat je zelf heel graag zou willen onderzoeken (bijvoorbeeld hoe je een anderstalige leerling het beste kunt begeleiden). Vanuit die vraagstelling ga je (volgens de post van Amy) eerst kijken wat je al kent en kunt en wat je volgens jou zou moeten weten en kunnen op dat gebied. Vervolgens probeer je zoveel mogelijk dingen te bedenken die met jouw vraagstelling te maken hebben, en daarna ga je theorie verzamelen over jouw onderwerp. Er zijn bibliotheken vol geschreven met zinnige en onzinnige onderwijstheorieën en het is aan jou om literatuur te vinden waar jij in jouw specifieke klas met jouw specifieke vraagstuk iets mee kunt. Als je bijvoorbeeld een beroepsproduct over spellingproblemen maakt, is het zinvol om de literatuur over hoe kinderen leren spellen eens door te nemen. En als je genoeg gelezen hebt, ga je bedenken hoe je al die mooie woorden kunt vertalen naar concrete activiteiten voor jouw specifieke klas.
Uiteraard kun je vervolgens datgene wat je bedacht hebt gaan uitproberen in je klas. Geef die lessen maar, voer je observaties uit, doe je onderzoekjes en kijk hoe de leerlingen reageren. In deze fase ga je dus echt onderzoeken of datgene wat jij hebt bedacht echt wel werkt. Noteer je bevindingen en voeg ze aan je onderzoek toe.
En tot slot ga je reflecteren op datgene wat je hebt gedaan. Hebben jouw activiteiten nu echt geholpen? Welke dingen gingen wel en niet goed? Wat zou je de volgende keer anders doen? En natuurlijk: wat heb je ervan geleerd?
Kortom: een beroepsproduct is volgens mij dat je een probleem of vraagstuk vanuit de onderwijspraktijk helemaal gaat uitpluizen, om vervolgens met een goed onderbouwde oplossing te komen die je ook daadwerkelijk gaat uitvoeren. Bedenk dus iets waar jouw leerlingen echt wat aan hebben, voer het uit en verzin daarna een leuk verhaal waarin het woord "visie" meer dan 10 keer voorkomt. Dan kom je volgens mij een heel eind
.
Mocht ik trouwens nu onzin aan het verkopen zijn, beste PABO-studenten van nu, verbeter me dan gerust. Ik stam nog uit de PABO-prehistorie, toen we nog gewoon les kregen op school
.
Wees gewoon jezelf. Meer kun je niet zijn.