Vervelend dat de situatie herkenbaar voor je is! Het probleem is: ik mag er niet punt voor punt aan werken. Ze wil dat ik het na de herfstvakantie (dat is dus serieus nog maar TWEE stagedagen!!) het heb verbeterd en anders is het onvoldoende. Tja je zou zeggen dat ik niets voor niets derdejaars was. Daarom dacht ik voor de zomervakantie ook van kom op, twee jaartjes gingen zo makkelijk nog twee te gaan. Maar ik ben bang dat het beroep gewoon niet 'matcht' met mijn karakter. Ik ben een heel rustig meisje, die graag werkt in een rustige omgeving. Als ik bijvoorbeeld leer (of as we speak
) wil ik rust en stilte om me heen anders kan ik niet nadenken. Bovendien ben ik super geordend en flip ik letterlijk als ik merk dat het fout gaat. Je kunt je dus mijn gezicht wel inbeelden op het moment dat die les verkeerd gaat en het te druk is in de klas 
mijn ICO zei ook dat ze dat kon zien en dat vond ze ook niet kunnen. Blabla. Blij dat zij zo perfect is ... Ze vroeg me niet eens of er iets met me was ofzo waardoor dat kwam.Hoe kunnen ze van jou verlangen dat je in 2 stagedagen jezelf zo kunt ontwikkelen? Dat vind ik eigelijk al een best slechte zaak. Wij zijn toch allemaal zo voor passend onderwijs? Dat moet er ook voor jou zijn, op je eigen manier jezelf ontwikkelen tot daar waar jij kan komen. Misschien is een andere mentor al voldoende om te zorgen dat jij je veel beter voelt.
Trouwens... Je ziet het zelf misschien niet zo, maar je hebt wel je P gehaald, en bij ons op school betekend dat dat de docenten op de pabo geloven in jou als leerkracht.
In elk geval succes met jouw keuze!
Mijn moeder zei dit ook exact. Ze moeten om kunnen gaan met een student die faalangst heeft. Ik loop nooit weg van mijn verantwoordelijkheden, zo ben ik niet ik wil er juist keihard door presteren. Ik heb ook gezegd tijdens dat gesprek dat ik echt tijd nodig heb om me te settelen op een school maar dat vond ze niet horen in het derde jaar. Omdat het twee jaar allemaal redelijk soepel verlopen is snap ik ook niet waarom het allemaal zo gaat en zo moet... Het allerergste vind ik: ik heb deze stage nooit uitgekozen! Ik ben er gewoon geplaatst. Ik hoorde vorig jaar van mijn ico dat ik helemaal niet naar deze school zou gaan. Ze had me ergens op een lijst zien staan. Toen zei een klasgenootje van me ook dat ze gehoord had dat ik naar mijn school van keuze mocht. Iemand heeft daar dus op het laatste moment een stokje voor gestoken want ik ben niet naar mijn school van keuze gegaan... heel vreemd allemaal
het is zo lastig om iets te vinden wat bij je past. En ik moet mezelf ook zeer afvragen: denk ik dat het niet bij me past omdat ik zulke erge faalangst heb en dus al het presteren als negatief ervaar of vind ik het echt niet leuk? Misschien maar snel starten met dat keuzetraject, misschien dat dat wat opheldering kan geven. 
bah. Ik heb donderdag een gesprek op school met mijn relatiebeheerder en stiekem hoop ik dat ik terug mag naar mijn oude stage, die wisten mij op een veel positievere manier te stimuleren! Ik heb het niet nodig dat men zulke hoge eisen stelt, want die stel ik al aan mezelf. Dit is eigenlijk nu dus dubbel vervelend. Ik denk dat er voor mij echt niets anders op zit dan het af te maken... Even op adem komen en dan rustig weer de draad oppakken. Ik hoop echt dat het goed komt en ook met jou Fartheraway!