Algemeen - Soms zo onzeker

[juffiewannabe]

Pffft, wat ben ik toch een piekeraar...
Ik blijf steeds maar denken aan of ik wel geschikt ben om voor de klas te staan en of ik het wel zal redden en of ik het niet onwijs moeilijk zal krijgen en of....
Ik ben nu derdejaars PABO studente en ga na de zomervakantie naar het vierde jaar, heb inmiddels al veel stage-ervaringen opgedaan. Sommige ervaringen waren ontzettend leuk ( de stages waarin ik leker veel ruimte kreeg en ook zelfstandig voor de klas mocht staan, etc. Andere stage-ervaringen waren veel minder leuk (die in de onderbouw en de stages waarin de mentor eigenlijk hoopte zichzelf te klonen aan mij).
Tijdens de leuke stages wist ik honderd procent zeker dat dit is wat ik wil: WOW! De minder leuke stages hebben me ontzettend onzeker gemaakt.
Waarom onthoud je (ik) nu toch altijd de negatieve kritiek beter dan de positieve??
Ik wil gewoon lekker onbevangen aan mijn laatste jaar beginnen, maar heb toch wel een beetje faalangst opgebouwd.
Ik wéét dat het nergens voor nodig is, want ik red het best in mijn ééntje met de kinderen, maar toch...die onzekerheid.

Waar ik behoefte aan heb zijn verhalen van leerkrachten die tijdens hun studie ook wel eens onzeker waren en nu ze een eigen klas hebben helemaal dolgelukkig zijn? Zijn die ervaringen hier aanwezig??

En heeft iemand misschien nog tips om van deze onzekerheid om te leren gaan??

Dank jullie wel!!

[juffie Ans]

Denk aan je afstudeerstage en je verdere loopbaan. Ook dan zul je alleen voor de klas zijn en erg veel ruimte hebben. Dit ging in het verleden toch ook goed, want deze punten staan bij je positieve gedachte over jezelf als leerkracht!

Dadelijk is er niemand meer waaraan je je moet kloonen. Belangrijk is dat je een afstudeerschool zoekt waar je je helemaal op je gemakt kunt voelen. Hierbij kun je misschien denken aan een school uit het verleden waar je een positieve indruk hebt gekregen. Op deze manier kun je jezelf verder ontplooien en heb je zin in een baan in het onderwijs!

Je kunt het!!

[Boompje]

ook ik vroeg me dit regelmatig af tijdens de pabo, hoe leuk ik het ook vond. Ben tijdens een stage ook gestopt, niet omdat het moest, maar omdat ik zelf niet meer wilde. Heb dat weer ingehaald en vol enthousiasme aan mijn LIO begonnen. Vanaf dat moment ging het alleen maar beter. Hoewel ik altijd verder wilde studeren, begon ik toen wel te twijfelen: ik had het zo naar mijn zin!
Die twijfels zijn nog steeds niet weg, hoewel ik inderdaad verder ben gaan studeren, weet ik nog steeds niet zeker of ik dat wel wil, of dat ik liever voor de klas sta!

[zomerjuffie]

Hoi,

Ik was ook vrij onzeker van mezelf tijdens de PABO. De eerste stage verliep nog wel aardig, maar mijn kleuterstage was een groot drama. Er was veel miscommunicatie en onbegrip bij mijn mentor, dus werd ik erg onzeker, terwijl het niet alleen aan mij lag. Ik heb toen een assertiviteitcurcus gegaan om aan mijn onzekerheid te werken door middel van negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten.. Het was een enorm groeiproces, maar mijn LIO ging uiteindelijk super!! Ik voelde me erg op mijn gemak op die school en werd ook serieus genomen (mocht ook invalwerk doen). Nu heb ik sinds kort mijn eigen klas op een ZMLK school en dat is super!!

Het geeft niet dat je je onzeker voelt. Je kunt er beter aan toegeven dan dat je het wegstopt. Dat zorgt alleen maar voor meer problemen. En als je nog iets wilt weten, dan mag je me altijd mailen!

[krokeledokus]

juffiewannabe,
zo wat herken ik jou verhaal!!!
Ik ben ook 3e jaars en ga volgend jaar beginnen met het 4e jaar. Dat onzeker zijn en piekeren of je wel een goede juf ben, herken ik heel erg.

De ene stage ging idd beter dan de andere, maar het orde houden... heel moeilijk.

@ Juf Miep, zo'n assertiviteitscursus, hoe heb je dat aangepakt? was dat via de pabo?

[zomerjuffie]

@ Juf Miep, zo'n assertiviteitscursus, hoe heb je dat aangepakt? was dat via de pabo?

Dat was via de PABO geregeld inderdaad. Mijn studiebegeleider vond dat ik dat nodig had.. Zelf was ik er niet zo van overtuigd (ik kan het wel alleen), maar ben toch naar de eerste bijeenkomst gegaan. Het was met een stuk of 5 meiden met ongeveer dezelfde problematiek en 2 leerkrachten die oefeningen met ons deden en veel, heel veel met ons praatten.

Misschien valt op jouw PABO ook zoiets te regelen? Succes ermee!

[Cinderella]

"juffiewannabe":Pffft, wat ben ik toch een piekeraar...
Ik blijf steeds maar denken aan of ik wel geschikt ben om voor de klas te staan en of ik het wel zal redden en of ik het niet onwijs moeilijk zal krijgen en of....
Ik ben nog niet begonnen of ik heb dit gevoel al...
Was ik eerst zó enthousiast, nu krijg ik 'cold feet' en haal ik mijzelf allemaal negatieve dingetjes in mijn hoofd.
'Kan ik dit wel?'
'Kan ik het wel geregeld krijgen met mijn eigen dochters?'
'Is dit wel wat ik écht wil/waar ik thuis hoor?'
Waar ikzelf de meeste moeite mee heb, is het feit dat ik tot nu toe in mijn werk alle vrijheid van de wereld had. Ik was mijn eigen baas. Ik bepaalde zelf in overleg met mijn eigen klantjes mijn eigen werktijden. Dat was vaak ook 's avonds en na school, iets waar ik toch wel een beetje van baalde soms, maar toch...
Nu ineens, na maanden enthousiasme, is mijn motivatie waarom ik zóóóó graag juf voor een groepje kids wil zijn, eventjes ver te zoeken. Mijn tranen zitten hoog. Ben ineens zo onzeker. Waar stort ik mij in?
Als ik hier lees dat jullie al drie jaar 'juf in spé' zijn en nóg soms twijfelen.... Ik had eigenlijk gehoopt na een paar maanden school en stage te wéten 'Dit is het!' (of juist niet) Maar dat is dus een illussie denken jullie?
Ik heb nog een vraag die op mijn lippen brandt:
Heb je eigenlijk veel 'vrijheid' als je eenmaal je eigen klasje hebt?
(en ik bedoel met 'vrijheid' niet: 'lekker kunnen doen wat je zelf wilt, als je er zelf zin in hebt...' want ik neem de dingen die ik doe zéker erg serieus, maar gewoon... je eigen ding doen, en dat goed doen. Echt helemaal jezélf zijn in je klasje, het gevóel van vrijheid...)
Kan iemand zijn of haar ideeën daarover met mij delen alsjeblieft?

Ik wens je/jullie erg veel sux6 tijdens het laatste studiejaar!!! Helaas kan ik jullie dus niet echt helpen of motiveren omdat ik nog geen ervaring heb. Maar je bent al zó ver gekomen..

[Cinderella]

Even ter verduidelijking van mijn vorige berichtje: Mijn huidige werk doe ik nog steeds, maar ben ik momenteel drastisch aan het verminderen om eind augustus met de pabo te beginnen. En afscheid nemen, het afsluiten van een periode, is moeilijk. Ik denk dat ik gewoon een emotionele periode doormaak. Ik weet tenslotte op dit moment nog he-le-maal niet wáár ik het voor doe. Het is een sprong in het diepe. En ik geloof dat ik erachter kom dat ik niet zo goed tegen die onzekerheid kan. Het maakt me super-twijfelachtig.
En dat terwijl het idee om 'het' ein-de-lijk gevonden te hebben mij nu al maandenlang bergen energie heeft gegeven!
Iemand die dit herkent? (en is er nog hoop voor mij... )

[JufKim]

Ach meiden, wat herkenbaar! Die ontzettende onzekerheid, soms aangewakkerd door slechte ervaringen. Ik heb het ook gehad.

Huilend achter mijn middag kopje thee, want ik kon dit niet, dat was die dag wel weer duidelijk geworden. Mentoren die mij vertelden dat je dit en dat toch vooral NIET ZO moest doen. Maar gelukkig ook de momenten dat mij verteld werd dat ik het goed deed en ALTIJD kinderen die blij waren als ik kwam.

Ik kan je dus vertellen dat toen ik begon in mijn eigen klas, ik het ook allemaal meegemaakt had. The good and the bad. Maar toen ging er een wereld voor me open! En toen had ik pas echt dat "DIT IS HET!-gevoel" waar Cinderella het over heeft. In sommige stages had ik dit ook al wel gehad, maar dit was helemaal het einde. Mijn klas, mijn eigen wereld! Ja, ik ervaar nog steeds het gevoel van vrijheid. Ben weer helemaal zeker, krijg complimenten van ouders, kinderen en collega's, ga elke dag met plezier naar mijn werk en heb in de afgelopen drie jaar dat ik voor de klas sta meer geleerd dan in die 4 jaar pabo ervoor!

Juffiewannabe: hou vast aan je goede ervaringen en zet door dat laatste jaar. Het laatste jaar is ook verreweg het leukste!

Cinderella: Kom op! Niet voor niks heb je enige tijd geleden besloten dit te gaan doen! Dit trok je aan, dus zet het door. Natuurlijk weet je niet wat er op je afkomt, maar je bent al zo ver. Waag die sprong. Anders zul je altijd denken: "wat als ik het toch gedaan had..." En ja, je leest nu misschien over slechte ervaringen, maar er zijn ook zoveel goede ervaringen! En zo ontzettend veel geweldige kanten aan werken in het onderwijs!

Zo dit was weer even mijn promotiepraatje voor het ministerie van onderwijs SUCCES MEIDEN!

[Cinderella]

Na een nachtje heel slecht slapen ben ik tot dezelfde voorlopige conclusie gekomen als jufkim: Ik werd niet voor niets door dit beroep aangetrokken, ik móet dit gewoon doorzetten nu. Mocht ik erachter komen dat ik géén juf ben, dan zal ik dat toch zelf moeten ervaren. En dan kan ik altijd nog stoppen en mijzelf voorhouden dat ik het in ieder geval geprobéérd heb. Anders blijft dit gevoel telkens terugkomen, en denk ik later met spijt in mijn hart: 'Had ik maar...' Toch is het niet de gemakkelijkste weg voor mij, om dit te doen. Maar van de andere kant: Ik denk dat grote veranderingen voor bijna iederéén gepaard gaan met zenuwen, angsten en buikpijn? (zeg 'ja'!)
Mijn gezinnetje staat achter me, iedereen in mijn omgeving (zelfs mijn klantjes!) steunt me enorm, en ik raak ineens overstresst... Ook lekker.
Ik ben blij te lezen, jufkim, dat je het zo naar je zin hebt in je eigen klasje! (toffe website) Ik stel me dat ook wel voor, dat je dan toch een béétje 'eigen baas' bent en het gewoon leuk hebt samen met je kindertjes in je eigen lokaal. Ik ben heel blij dat je dat zegt, dat je zeker ook je eigen 'vrijheid' hebt. (schijnt erg belangrijk te zijn voor mij...)
Maar ik merk wel aan jullie dat de weg ernaartoe (de pabo) niet altijd even gemakkelijk is...
Ineens ben je weer stagiáire...
O, ik hoop maar dat ik het volhoud allemaal.
Ik ga het in ieder geval proberen! Adem positieve energie in... negatieve energie uit...

[Rhea]

Nou Juffiewannabe, ik herken je verhaal!
Stages gingen allemaal goed, had ook na een paar weken het gevoel dat dit het wel was, maar mijn onzekerheden hadden meet te maken met mijn mede-studenten, die wilde maar niet serieus mee werken, en daar werd ik een beetje moedeloos van!
Op stage heb ik een paar vervelende ervaringen gehad, maar omdat ik bijna 3 jaar dezelfde stagebegeleider (van de pabo) heb gehad kon hij me steunen, want hij wist dat ik het wel kon! In mijn laatste jaar heb ik aan mijn LIO-coach (van de stageschool) meteen duidelijk gemaakt dat ik soms wel wat onzeker kon zijn! Hij was verbaasd, en de enige keer dat hij mij onzeker heeft gezien was tijdens mijn eindgesprek! Door er over te praten heb ik voorkomen dat ik me onzeker ging voelen, ik moest me wel even kwetsbaar opstellen, zeker in het begin is dat moeilijk als je net kennis maakt met iemand. Maar uiteindelijk ging de praktijk super!

Volgend jaar ga ik aan de slag op het VMBO! Ik voel nu minder druk voor het nieuwe schooljaar, alsof ik me niet meer hoef te bewijzen! Ik denk dat ik volgend jaar wat relaxter ben voor de klas, er hangt niets meer van af zeg maar!

Heel veel succes! Het gaat je lukken, want je bent al zo ver gekomen!

[miekiemousie]

Ik ken het verhaal ook heel erg, want ik heb er zelf nu ook last van. Ik heb net een stage in de bovenbouw achter de rug, dit was alleen niet een geweldige stage. Verder heb ik nog meer goede en slechte stages gehad. Ik heb bij het kiezen van mijn LIO echt in dubio gestaan. Ik heb altijd gezegd dat ik bovenbouw ga doen. Ik vind kleuters namelijk heel lief en leuk voor een jaar, maar ik zie het me niet veel langer doen. Maar mijn stages in de bovenbouw zijn niet echt goed verlopen, waardoor ik ging twijfelen. Kan ik de bovenbouw wel? Waarom zou ik niet makkelijk doen en de onderbouw kiezen, die stage haal ik toch wel. (Kleuters gaan me makkelijk af, maar ik vind zelf dat ik te weinig uitdaging heb) En zo heb en had ik nog meer vragen. Uiteindelijk ben ik wel bij mijn standpunt gebleven en heb ik gekozen voor het oude kind en een stage in groep 7. Onzeker ben ik alleen nog steeds, want kan ik de bovenbouw nu echt wel?

[zomerjuffie]

Onzeker ben ik alleen nog steeds, want kan ik de bovenbouw nu echt wel?

Geef dit aan aan je mentor/mentrix. Het is fijn als hij/zij hiervan af weet, want dan kunnen ze je denk ik beter begeleiden. Heel veel succes met je LIO, het komt vast allemaal goed!

[juffiewannabe]

Fijn om zoveel reacties te lezen!! Het geeft mij een goed gevoel om te zien dat anderen er ook zo tegenaan kijken/keken.
Ik ben er wel achter dat de negatieve ervaringen vanuit de stages niet mijn enige bron van onzekerheid zijn; een problematische jeugd waarin ik thuis nooit iets goed kon doen, faalangst en het contact met zéér perfectionistische klasgenoten op de PABO dragen hier ook zeker aan bij.
Toch merk ik dat ik steeds meer kijk naar wat ik wèl kan en ben, dat ik een sterke persoonlijkheid heb en ook complimenten in mijn stages kreeg. Dat ik één ge-wel-di-ge stage-ervaring heb gehad en dat mijn laatste stage ook heel goed ging, terwijl de leerkracht het zelfs nog een lastige groep vond...
Kortom: ik word al positiever!
Alle negatieve gedachten komen voort uit faalangst en ik neem mij dan ook voor dit direct tegen mijn mentor te zeggen, dat ik soms last van faalangst heb. Mijn nieuwe stage is op mijn eigen oude basisschool, bij een juffie die mij nog een aantal jaren les heeft gegeven. Ik kijk daardoor ook niet zo erg tegen haar op, omdat ik nog heel goed weet dat zij ook wel eens fouten maakte. Alleen...ze is zó ontzettend vlot en jong en gezellig. Terwijl ik vaker te horen kreeg dat ik meer uit mag stralen (wat steeds beter gaat). Hoop zo dat dit niet botst...
Maar als het zou botsen, dan vraag ik gewon een andere stageschol aan.... Zucht! Waarom denk ik dan niet gewoon: Ik ben niet minder vlot dan zij, bij mij moet het nog groeien doordat ik nog teveel in gedachten ben met de lesstof? Want dat is het namelijk gewoon, als ik lesgeef ben ik zelf in mijn hoofd nog te druk bezig om ook aan min uitstraling te denken, terwijl ik aan de kinderen merk dat ze me vooral hel leuk vinden als ik bij ze kom zitten tijdens knutselen ofzo, of een praatje maak voor schooltijd...
Pffft, ik ben soms ook zo'n muts! En maar malen en maar piekeren. wanneer houdt dat nu eens op??

[miekiemousie]

Pffft, ik ben soms ook zo'n muts! En maar malen en maar piekeren. wanneer houdt dat nu eens op??

Volgens mij houdt dat nooit op! Ik herken het van mezelf. Altijd wel iets om over na te denken. Van buiten is dat aan mij vaak niet te merken, waardoor iedereen denkt dat ik zo rustig blijf. Niet dus. Soms heel irritant dat niemand het merkt, want vaak worden dingen dan afgedaan of het niks is. Terwijl dat het voor mij niet is. Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar voor mij is dit vaak heel frustrerend.
Ach, ik ben heel nieuwsgierig hoe mijn LIO gaat lopen. Ik loop op een hele vreemde school. Ik weet dus niet hoe de school precies is en of ik er wel kan aarden. Ben benieuwd en anders hoop ik me er wel doorheen te slaan. Daarnaast heb ik nog een compleet nieuwe ervaring. Ik ga werken op een school met meer dan de helft allochtone kinderen en veel achterstanden. Heb dit nog niet zo erg gehad, maar dit vind ik alleen maar een uitdaging. Ik heb nu nog veel ondersteuning!