Normaal pleit ik tijdens het buitenspel altijd erg voor de regel: Samen spelen, samen delen. Lekker met elkaar spelen en iedereen kan en mag meedoen.
Maar vandaag ben ik daar eigenl nog eens over gaan nadenken.
Er was een groepje meisjes die graag met z'n 3en wilde spelen, er is een meisje dat enorm haar best doet om er bij te horen en vaak ook wel mee kan/mag spelen.
Vandaag wilde de meisjes toch echt echt echt met z'n 3en spelen.
In hoeverre ga je dan door met de regel: samen delen, samen spelen.
En in hoeverre kijk je naar de kinderen zelf, en accepteer je dat ze ook gewoon eens met z'n 3en willen spelen?
Als volwassene heb je ook niet altijd overzal zin in, of in iedereen
Ik heb er dan ook voor gekozen om de meisjes nu met z'n 3en te laten spelen en met het andere meisje naar andere dingen te zoeken waarmee ze kon spelen (dit lukte echter niet, ze sloot zich nergens bij aan en bleef steeds terug keren naar die 3 meiden om zich er (al dan niet hardhandig, maar dat is weer een andere discussie) tussen te wurmen).
hoe lossen jullie zo iets op?