Groep 0 - Wat doen als een kind echt niet doet wat je zegt?

[Thange]

Ik lees steeds met veel interesse je ideeën over straffen en belonen, Doornroosje. Het zet me erg aan het denken en dat brengt uiteraard ook veel vragen met zich mee. Ik vraag me bijvoorbeeld af of jij nooit straft of wat je precies verstaat onder straffen.
Ik probeer zelf veel te doen met belonen. Ik benoem wat kinderen goed doen, klassikaal of even zachtjes in hun oor tijdens mijn ronde door de klas, en prijs ze daarvoor. Sinds kort werk ik met een schatzoekersbord waarbij we elke dag praten over wat er goed is gegaan. Kinderen noemen dingen die ze zelf goed hebben gedaan of wat ze van een ander goed vonden. Voor elk ding klappen we en we kiezen er een of twee uit die we op het schatzoekersbord hangen.
Toch werk ik ook met straffen. Als een kind door de klas roept of zit te kletsen tijdens mijn instructie, dan zeg ik daar iets van. Als hij of zij door blijft gaan, laat ik hem of haar op een andere plaats zitten. Soms weigeren kinderen op die andere plek te gaan zitten. Dan geef ik ze de keus: of je gaat nu naar die andere plek of we gaan er na schooltijd over praten maar ik ga nu verder met mijn les. In sommige gevallen blijft zo'n kind dus na als de school uitgaat.
Ik heb een kind ook wel bij een collega gezet. Meestal laat ik ze dan opschrijven wat er volgens hen aan de hand was, waarom het gebeurde en hoe we het een volgende keer beter kunnen aanpakken. Als ze daardoor niet genoeg tijd hebben om hun gewone werk af te maken, kan het gebeuren dat ze dat na schooltijd af moeten maken. (Nu moet ik zeggen dat dat eigenlijk nooit gebeurt omdat het werk af is, of we spreken af dat ze het in de loop van de volgende afmaken. )

Verder schrijf jij dat je in het schoenen-veeg-geval het kind beet zou pakken en samen met het kind de schoenen zou vegen. Dat lijkt me een mooie oplossing. Pak je zaken ook op die manier aan bij kinderen in hogere groepen? Ik sta zelf namelijk in groep 7 en heb weleens de neiging om kinderen op die manier te laten doen wat ik wil (bijvoorbeeld als ze weigeren naar binnen te gaan als ik ze tijdens de pauze naar binnen stuur omdat ze vechten op het voetbalveld en ze echt even moeten afkoelen voor er met ze te praten valt -- dat komt trouwens zelden voor, maar het gebeurt weleens ). Ik merk echter dat juist dat type kinderen er vaak slecht tegen kan als ze worden aangeraakt door een juf of meester. Hoe benader jij dat soort situaties?

[juf_miriam]

Thange; als Liesbeth 't goed vind dat we er hier over verder praten vind ik 't ook goed
Anders kunnen we ook ergens anders een nieuw topic openen over straffen en belonen...

Ik sluit me helemaal bij jou aan Thange...

[Doornroosje]

Ja, dat is een heel ander verhaal. Ik heb een paar jaar handvaardigheid gegeven aan de midden-en bovenbouw op mijn werk. Handvaardigheid vond plaats buiten de klas in de grote hal. En toen heb ik wel eens een leerlingen uit mijn les gestuurd. Blijven kloten met scharen, blijven gooien met papier, allemaal vrij onschuldig(er zijn schoolpopulaties waar ze elkaar bedreigen met scharen, en met stoelen gooien, dat weet ik best wel) Tja, en als er dan zo omgegaan wordt met spullen of elkaar, en ik ben het beu,voel mijn handen jeuken en de redelijkheid uit mij varen...dan zeg ik echt dat ze moeten wegwezen uit mijn les. Dat ze vandaag niet meer welkom zijn, en dat ik ze in hun eigen tijd om 12 uur wel uitleg wat ze blijkbaar nog steeds niet snappen, maar dat ik ze nu niet meer wil zien, zo boos ben ik nu.
Dit gebeurde alleen met groep 7-8, misschien in 6 jaar 3 keer voorgekomen. En er is er ook wel eens één geweest die niet wilde gaan. En ja, dan word ik heel boos, verhef mijn stem (en ik heb echt een giga volume, niet al te hoog) richt me op: en schreeuw: JIJ LOOPT NU NAAR DE KLAS, OF IK SLEEP JE NAAR DE KLAS ALS HET MOET.
Werkt alleen als je het meent, en ik meen het.....echt...als het zover komt......Dus zo zie je maar weer, ook ik kan uit mijn dak gaan, en dan schreeuw ik, en zou nog handtastelijk worden ook met dat slepen.....ik ben net een mens dan hahahahahhah

Maar het vreemde is, dat op de één of andere manier de leerkrachten op mijn werk zo met kinderen omgaan,. dat het eigenlijk nooit zo uit de hand loopt. Soms dan bieden we een leerling even een andere plek aan in de kring of klas omdat we denken dat ze dat helpt met hun werkhouding of hun gedrag. Dat zeggen we ook zo, en dat menen we ook echt; dat we ze willen helpen, en dat we ze daarom nu even op een betere plek willen hebben. En echt, leerlingen gaan 99 van de 100 keer gewoon zonder morren op die andere plek. Het is niet bedoeld als straf en ik denk dat kinderen dat echt aanvoelen, dat de poging tot hulp oprecht is.
Soms loopt een leerling weg...we geven dus blijkbaar een stuk ruimte aan het kind, je kan ze niet vastbinden....weglopen vinden we niet goedhoor, maar fysiek gewled en schreeuwen is ook niet super. En groep 7-8 loopt niet onder een auto. We bellen dan wel naar huis, en er gaat iemand zoeken, dat wel natuurlijk.

Nu dan een heel ander verhaal; stage in groep 8, op een ander school dan mijn werk. Meid, daar heb ik nachten wakker van gelegen! Hele andere pedagogische benadering op die school, heel ander soort onderwijs, hele andere omgang met leerlingen, en mogelijk ook een andere schoolpopulatie (mijn werk is openbaar, voorheen jaren Jenaplan, die school was katholiek klassikaal onderwijs)
Nou, in die groep 8 had ik iedere week stevige conflicten. Deze leerlingen waren mijn benadering niet gewend, en konden er aanvankelijk ook echt niets mee. Ik heb daar een conflict gehad met een meisje, ai ai, dat liep zo hoog op, dat ik diep adem haalde, en werkelijk uit het diepst van mijn wezen gromde; ben jij nou helemaal besodemieterd! Jij gaat nu zitten op die stoel en je blijft daar zitten. ZIT!!!! (het was op de gang en 30 snoetjes plakten vast aan het raam. deze leerling was een leerling fysiek onder druk aan het zetten, die jongen had een schaar vast, en omdat ik die kinderen nog niet goed kende en dus het verloop niet kon voorspellen, eiste ik dat zij hem losliet, en ging zitten, om mij te vertellen wat er aan de hand was. Zij deed dat niet, uiteindelijk op mijn bevel wel, maar liep weg, en toen greep ik haar letterlijk in de kraag "Ik wil dat je hier blijft en mij het verhaal vertelt" Woedend was ze, ik had aan haar gezeten.......tja.....en toen gromde ik het eerder beschrevene)
Afijn, kind huilen, ik praten, zij moeizaam vertellen, ik me vreselijk inleven wat er nou achter haar woede zat........etc)
Drrie weken ervan wakker gelegen hoor, een POP geschreven, een zeer strak plan gemaakt om te voorkomen dat ik ooit nog eens zo boos zou worden, positieve aandacht, picto's, bla bla bla
Ik heb me nog nooit zo'n slechte juf gevoeld. Met haar overigens nooit geen probleem gehad, echt nul.....maar trots ben ik er niet op. Ik had veel eerder bij mezelf te rade kunnen gaan hoe ik met haar moest omgaan, ik heb het eerst uit de hand laten lopen en dat was voor beiden onaangenaam.

Ik kan wel meer voorbeelden geven. Maar misschien kan ik je beter vertellen hoe ik ben! Ik ben mezelf voor de klas. Ik ben niet de juf, ik ben Esther. Ik ben echt, eerlijk, oprecht, speel nooit spelletjes met kinderen, en haat manipuleren en dreigen. Ik ben heel duidelijk in wat ik verwacht, en heel duidelijk in het belonen. Straf is voor mij alleen mogelijk als de straf iets te maken heeft met de overtreding.
Met potloden gooien tijdens de tekenles, "Tja, ik pak nu je potlood even weg, je gooit ermee en kan er dus nog niet zo goed mee omgaan, en ik kom over 10 minuten wel even bij je om te horen wat je ideeën zijn over hoe het verder moet. Kan ie dus even niet tekenen, dat is dan straf.

Ik heb een beloningssysteem van spelletjestijd verdienen met de hele klas, de verdiende tijd kan niet weggehaald worden. Verdiend is verdiend. Nooit dreigen met het beloningssysteem!!

Ik lees iedere dag voor, van groep 1 t/m 8. heb altijd wel een leuk spel in gedachten, probeer me veel in te leven, te begrijpen. Heb weinig geheimen voor de kinderen, stel me kwetsbaar op. Adaptief onderwijzen, zo goe dmogelijk differentiéren...ik werk daar hard voor. Kinderen ervaren dat ik me inzet voor hun welbevinden op verschillende gebieden. dat maakt dat ik krediet heb, en fouten mag maken zonder dat het mis gaat tussen mij en een groep.

Ik heb zelf 2 kids van 11 en 12, ben zelf jong genoeg (34) om die dingen te weten en te doen die kinderen ook doen, en oud genoeg om een autoriteit te zijn.
Leiderschap zit gewoon in me, ik ben echt een geboren leider, dat scheelt ook wel.........
Kinderen kijken me wel eens aan en zeggen: Jij bent raar!: Whoehahaha

Ik sta NAAST de kinderen, zie de kinderen in die zin als mijn gelijken...wij zijn allemaal mesnen, alleen ben ik er om een hele groep voor te gaan zodat er geen chaos ontstaat. Ik vertrouw kinderen, Ik geloof dat kinderen heel veel weten, kunnen ,begrijpen, aanvoelen. Kinderen zijn alleen wat jonger in dit leven dan ik, meer niet. En ik heb ervoor gestudeerd om de grote lijnen beter te kiunnen bewaken, meer niet. Ik weet niet alles, en daar ben ik erg eerlijk in naar kinderen. Ik maak fouten, en die geef ik toe. (je zal mij niet horen zeggen: Dat deed ik om te testen of jullie opletten')

Je kan kinderen niet dwingen...........nooit. Misschien ben ik wel een kinderfluisteraar...hahahhah geen kinderlokker he........een beetje zoals de paardenfluisteraar.........ik heb gewoon een antenne voor wat de mens beweegt , en dus ook het kind.

Nou, ik hoop dat je ziet dat er een heleboel factoren zijn; je eigen karakter, je eigen ervaringen, je leeftijd, de schoolpopulatie, wat kinderen gewend zijn aan benadering, je reflecterend vermogen, talent, passie voor het vak, een rotsvast geloof in kinderen.....
Ik ben geen perfecte juf!

[juf_miriam]

Geen een juf is perfect (ik ben er iig nog nooit een tegengekomen die ALLES geweldig deed).

Op zich denk ik dat we best wel op een lijn zitten hoor, Doornroosje.
Alleen is de populatie op onze scholen misschien net iets anders, waardoor je aanpak ook veranderd. En kinderen moeten inderdaad ook wennen aan je manier van werken / lesgeven.
Ik vind ook dat het heel belangrijk is dat je jezelf bent...als je elke dag moe thuiskomt omdat je je anders voor hebt moeten doen is dat niet goed. Je moet gewoon jezelf kunnen zijn want kinderen merken dat aan je.
Wij geven op school vrij veel verantwoordelijkheden aan kinderen.
Klein voorbeeldje; we hebben verschillende poorten op de speelplaats. Aan het begin van het jaar gaan we zelf controleren of ze gesloten zijn, maar geleidelijk aan gaan kinderen zelf aan de poorten voelen. Als ze met de mededeling komen dat een poort open is, mogen ze 'm zelf met mijn sleutel gaan sluiten. Dan heb ik 't over 5-jarigen.)
Maar sommige kinderen kunnen moeilijk omgaan met deze verantwoordelijkheden of andere 'vrijheden'. Dan moet je de teugels wat strakker aantrekken...Ieder kind is anders en het is juist een uitdaging om voor ieder kind de juiste aanpak te vinden!

[Doornroosje]

Yep, is zo. Ik wil overigens niet zeggen dat de conflicten op de stageschool ligt aan de kinderen hoor.. Alleen een juf zoals ik waren ze niet gewend. Ik stond naast ze, en dat vertrouwden ze niet echt, dat hadden ze niet eerder zo meegmaakt in die 8 jaar school. Daarnaast was mijn manier van onderwijzen, ze medeontwerpers laten zijn, zo nieuw en bedreigend, daar moesten ze aan wennen. Maar de aanhouder wint! Ik heb echt gedacht aan stoppen hoor. Maar na een half jaar begon het vruchten af te werpen, en zagen we met z'n allen het licht, hahah Ik ben daar al maanden weg, maar ik heb zowat de hele klas op MNS, ze komen regelmatig aan met probleempjes thuis en op school, en ze zeuren wekelijks wanneer ik weer kom (en dat doe ik eens per maand of zo)
Maar goed onderwijzen is gewoon superzwaar!
En het scheelt als een heel team dezelfde aanpak heeft, kinderen zijn niet anders gewend, en zijn dan juist blij met even een ander plekje....
Vrijheid is moeilijk, als je het bijvoorbeeld thuis niet meekrijgt; vrijheid heeft te maken met vertrouwen, en somigge kinderen durven nog niet op zichzelf te vertrouwen. En daar kom jij dan om de hoek kijken, dan moet jij ze stap voor stap leren hoe dat werkt, door ze zich langzaam maar zeker een positief zelfbeeld te laten krijgen, te vertrouwen op hun oordeel.
Als jij gelooft dat ook zo'n kind daar kan komen, en je blijft dat geloof uit stralen, dan kom je er. Misschien niet op de hoogte die je wenst voor dat kind, maar wel op de hoogte die haalbaar is voor dat kind.

[juf_miriam]

Is eigenlijk hetzelfde met de methode Leefstijl...De kinderen moeten zo wennen aan de 'nieuwe' manier van omgaan met elkaar. De kinderen die er nu mee 'opgroeien' hebben er straks in groep 8 minder moeite mee dan de kinderen die nu in groep 8 ermee beginnen.

[Doornroosje]

We zijn het weer met elkaar eens!
Ach, zolang we bedenken dat wij de volwassenen zijn! We kunnen kinderen niet veranderen, alleen maar onze verwachtingen bijstellen, onze benadering aanpassen, en met een beetje geluk volgt een kind dan, soms snel, soms duurt het langer.
Maar ik geloof dat ik ieder kin dvoouit wil, een kid is een biologisch wezen, en groei is een biologisch gegeven! Zaai een zaadje in dejuiste voedingrijke grond, geef de plant voldoende ruimte om uit te groeien tot wat ie in essentie is, zorg dat er licht en water is, en bescherm het tegen ziektes, schadelijk insecten, negatieve invloeden van buitenaf, en het kan niet anders dan dat ie gaat groeien.
Echt, een kind is slechts een zaadje met alle mogelijkheden al in zich. Als iedereen nu dat voor ogen houdt, en inziet dat zij de tuinman zijn, dan komen we een heel end.

[Thange]

Als ik je verhaal zo lees, herken ik er erg veel in. Ook ik hecht er erg aan dat kinderen op een beschaafde manier met elkaar, met de materialen en met mij omgaan. En 99 van de 100 keer luisteren kinderen gewoon en is 1 waarschuwing genoeg. Gaan ze toch door dan verwijs ik ze naar een andere plek en ook dat doen ze dan zonder morren. Sommige kinderen reageren echter heftiger door te weigeren, of inderdaad, er is er ook weleens een weggelopen (verder dan het schoolplein is hij overigens niet gegaan).

Ik heb er twee in mijn klas die van zichzelf nogal eens opstandig kunnen zijn en een machtstrijd opzoeken (ook in de thuissituatie en in eerdere groepen waren zij dat; het heeft natuurlijk ook te maken met het karakter van een kind). Ik werk er al het hele jaar aan om een band met ze op te bouwen waardoor we geen strijd hoeven te voeren. Dat kost echter tijd dus in het begin van het jaar heb ik wel heel duidelijk moeten maken dat ik bereid ben overal over te praten maar dat mijn grenzen uiteindelijk niet mogen worden overschreden.
Deze kinderen blijven je ook net zo lang uitproberen tot ze weten waar die grenzen liggen en of je ook echt iets doet als ze die overschrijden. In die periode ben ik ook weleens flink uit mijn slof geschoten.
Inmiddels kennen we elkaar goed genoeg om het op rustige manieren op te lossen. Deze twee kinderen hebben geleerd dat ze meer bij me bereiken als ze rustig met me praten en ze weten dat ze zich aan de afspraken moeten houden. Ik zie het sneller als er iets speelt waardoor die kinderen niet lekker in hun vel zitten. Daar kan ik dan direct op inspelen en zo conflicten voorkomen. (Een beetje wat jij beschrijft als het kindfluisteraar zijn... Blijkbaar heb ik wat tijd nodig om een kind te leren kennen, of wat meer onderwijservaring.)

Als ik je beschrijving lees van jezelf voor de klas herken ik mezelf daar ook in. Ik probeer ook altijd straffen te geven die met de overtreding te maken heeft, hoewel ik ook weleens 'gewoon' stom overschrijfwerk heb gegeven. Daar voel ik me dan achteraf echter totaal niet prettig bij dus ik probeer dat zoveel mogelijk te vermijden. Dan blijft echter natuurlijk nog de vraag, wat vind je (ik bedoel 'je' in de zin van 'men') passen bij de overtreding?
Zoals gezegd, laat ik vaak opschrijven wat er is gebeurd, waarom en hoe het anders kan. Jouw potloodvoorbeeld is inderdaad ook een goeie; zo stuur ik een kind dat de regels op het voetbalveld overtreedt naar de kant. Als je je niet aan de regels kunt houden, kun je niet meedoen.
In de klas geldt voor mij in ieder geval de regel: je moet altijd zorgen dat je je werk afhebt. Lukt dat niet doordat je bijvoorbeeld hebt zitten kletsen, dan moet je dat na schooltijd doen. Als een kind 's ochtends bijvoorbeeld veel heeft zitten kletsen en zijn werk niet af heeft, zeg ik hem dat hij moet zorgen dat hij het die middag afmaakt anders moet hij het na schooltijd afmaken. Dat zeg ik niet boos, maar ik herinner hem op neutrale toon aan de regel. (Is dit trouwens wat jij onder dreigen verstaat?)
Er zit echter een jongen in de klas die geregeld niet oplet als ik instructie geef (dan leg ik bijvoorbeeld uit welke taal- en rekenopdrachten ze die dag moeten maken; we lopen de opdrachten kort samen door en de kinderen kunnen dan vragen stellen). Dan ben ik klaar, de kinderen kunnen aan de gang en dan zegt hij (op een redelijk volume) dingen als: "Maar wat moet ik nu doen?" "Ik snap die en die som niet." Hij weet heel goed dat ik dan geen uitleg meer geef. Ik heb alles al uitgelegd en gevraagd of er nog vragen zijn. Dan zegt hij niets omdat hij ergens anders mee bezig is. Ik zeg dan dat ik geen uitleg meer geef om de redenen die ik net noem. Deze jongen gaat dan vaak hoogst verontwaardigd in discussie en kan erg brutaal worden. Toen heb ik hem weleens de klas uitgestuurd met de mededeling dat ik hem pas weer terug wilde zien als hij me weer met respect kon behandelen.
Ik zeg niet dat ik daarmee alle problemen met die jongen heb opgelost. Daarna heb ik nog vele gesprekken met hem gevoerd en ik blijf er met hem aan werken om dit soort dingen anders te doen. Op dat moment vind ik echter dat ik moet laten zien dat ik het niet acceptabel vind dat hij zich zo opstelt. Ik ben benieuwd hoe jij daarover denkt.

Ik ben mezelf voor de klas. Ik ben niet de juf, ik ben Esther. Ik ben echt, eerlijk, oprecht, speel nooit spelletjes met kinderen, en haat manipuleren en dreigen. Ik ben heel duidelijk in wat ik verwacht, en heel duidelijk in het belonen.
(...)
Ik lees iedere dag voor, van groep 1 t/m 8. heb altijd wel een leuk spel in gedachten, probeer me veel in te leven, te begrijpen. Heb weinig geheimen voor de kinderen, stel me kwetsbaar op. Adaptief onderwijzen, zo goe dmogelijk differentiéren...ik werk daar hard voor. Kinderen ervaren dat ik me inzet voor hun welbevinden op verschillende gebieden. dat maakt dat ik krediet heb, en fouten mag maken zonder dat het mis gaat tussen mij en een groep.

Ik vind dat ik ook zo voor de klas sta. Ik ben eerlijk en alle andere dingen die je beschrijft. Ook ik lees elke dag voor en ik merk dat de kinderen me vertrouwen. Ze weten dat ik er echt voor ze probeer te zijn op allerlei gebied.
Zelf ben ik 31, heb levenservaring en straal (daardoor?) een natuurlijke autoriteit uit, wordt in een groep vaak al snel als leider gezien. Mensen luisteren naar me (wat natuurlijk niet betekent dat ze me altijd gelijk geven of doen wat ik zeg), ze nemen me serieus. Op de pabo en tijdens mijn stage heb ik geleerd niet langer bescheiden te zijn over deze eigenschap maar hem ten volle te benutten in mijn contacten met kinderen en collega's.
Ik vind echter ook dat onder andere die eigenschap me weldegelijk de juf maakt. Voor mij is het ook absoluut geen negatieve term maar juist een eretitel. Ik vind het heerlijk om juf te mogen zijn. Ik vind ook dat ik meer ben, nee, moet zijn dan de kinderen. Daarmee bedoel ik niet dat ik meer waard ben, maar dat ik... jee, wat is het moeilijk om goed onder woorden te brengen... Ik sta niet alleen naast de kinderen, soms sta ik voor ze, soms achter ze, soms boven ze, soms op een afstand. Net waar ik op dat moment nodig ben. Soms ben ik een stimulator, soms een luisterend oor maar soms ook degene die ze terechtwijst, die grenzen aangeeft of degene tegen wie ze zich kunnen afzetten (want ook dat hebben ze nodig, zeker in groep 7).

Ik vertrouw kinderen, Ik geloof dat kinderen heel veel weten, kunnen ,begrijpen, aanvoelen. Kinderen zijn alleen wat jonger in dit leven dan ik, meer niet. En ik heb ervoor gestudeerd om de grote lijnen beter te kiunnen bewaken, meer niet. Ik weet niet alles, en daar ben ik erg eerlijk in naar kinderen. Ik maak fouten, en die geef ik toe. (je zal mij niet horen zeggen: Dat deed ik om te testen of jullie opletten')

Ook hierin kan ik me weer helemaal vinden maar met een toevoeging: kinderen hebben volwassenen nodig om zich ten volle te kunnen ontwikkelen, volwassenen die hen sturen, (be)geleiden, motiveren, uitdagen, loslaten, vasthouden, enz.

[Wild cat]

Leuk om te lezen hoe jullie als juf fungeren, hoe jullie jezelf zien. Zelf ben ik nog geen half jaar afgestudeerd en ben dus ook nog maar net bezig met invallen. Het beeld wat ik van mezelf heb als leerkracht is nog niet duidelijk. Natuurlijk wil ik mezelf zijn en open en positief naar de kinderen toe. Tijdens stages heb ik ook altijd zijn houding gehad. Echter, ik merk bij het inval werk dit mij minder makkelijk af gaat. Door wisseling van klassen, kinderen, leerkrachten, scholen vind ik het soms toch erg moeilijk om als mezelf vol zelfvertrouwen voor de klas te staan. Wanneer ik eenmaal bezig ben loopt het wel en voel ik me prima. Maar het lastigste zijn de momenten ervoor en als een dag helemaal niet goed gaat haha. Achteraf zit ik alleen maar te piekeren en kijk vooral naar de dingen die niet goed zijn gegaan. Een helicopter view is dan wel heel lastig op zo'n moment. Tja en dan de volgende dag weer een andere groep, andere school, regels, en toch weer mezelf proberen te zijn.
Ja, invalwerk vind ik erg zwaar, niet zozeer het lesgeven - dat gaat prima maar meer het feit dat ik mezelf heel erg tegen kom, eisen die ik mezelf stel, zelfvertrouwen.
Ik vraag me af of jullie in het begin van je (inval)werk ook hiermee te maken hebben gehad.

[Doornroosje]

Tijdens je invalwerk loop j ein principe tegen dezelfde dingen aan. Besef dat je niet alle voorwarden kunt creeëren en je controle dus nooit 100% is. Met ander woorden; zelfreflectie is goed, maar besef wel dat jij maar één van de factoren bent. Een duidelijk vastomlijnd idee over hoe jij een klas managed kan een goed houvast zijn. Dus meteen MET de kinderen 5 regels op het bord schrijven die helpen dat iedereen het fijn heeft die dag. Leg uit dat je niet die regels bedoelt die iedereen kent en waar iedereen zich al aan houdt, maar regels die fijn zijn op het bord na te lezen ter geheugensteun.
Vervolgens introduceer je je beloningssysteem; ik heb een waslijn met gekleurde houten knijpers, die ik zichtbaar ophang: ik leg uit dat als het gaat zoals in de regels is afgesproken, ik af en toe iemand een knijper laat ophangen. Iedere knijper is een minuut speeltijd aan het eind van het dagdeel. Zorg dat je van tevoren al een aantal spellen bedenkt.
Ik zorg dat de dagplanning zichtbaar is, zodat kinderen weten wat je gaat doen en wanneer.
Verder heb ik een scala aan leesboeken, en zorg ik dat ik die dag iets leuks kan voorlezen, ikzelf vin dsprookjes super, omdat geen mens dat nog doet in midden-enbovenbouw, terwijl er genoeg geschikte sprookjes zijn.
Ben zo goed mogelijk voorbereid, zorg ervoor dat je ingrijpt VOOR je eigen tolerantiegrens is bereikt.
En de ene dag gaat beter dan de andere! Het zal met en groep met beter klikken dan met een andere groep, ende ene vorm bvan onderwijs zal beter aansluiten bij je eigen manier van, dan op sommige andere scholen.bedenk dat ieder moment dat je jezelf tegenkomt, een reflectiekans is, waar jij beter van uit de strijd komt, mits de kans genomen. En steeds als er iets positiefs gebeurt in je klas, turf even in je map, zodat je aan het end van de dag ziet dat er ook goede momenten waren. Je bent maar mens, en als jij jezelf geeft, en doet wat in je mogelijkheden ligt, dan mag je jezelf best een schouderklopje geven!
Vooruit! De eerste krijg je van mij!!!!
Hoe ouder je wordt, en hoe meer ervaren je bent,, hoe beter je weet wie je bent , waar je staat, en hoe makkelijker het is om jezelf als leidraad te gebruiken.

[Wild cat]

hahaha dank je.
Bedankt voor je reactie. Het idee van de knijpers vind ik heel goed. Heb er nooit zo bij stil gestaan dat je dat ook bij een invalklas kan gebruiken. Wat betreft het turfen, dat zal ik ook zeker doen!!! THNX

[Liesbeth_xxx]

Ik heb er geen problemen mee dat jullie er hier over doorpraten dus ga vooral door!! Ik lees het met veel interesse!

[Doornroosje]

Ik heb die lijn bij de HEMA gekocht, bij het speelgoed. Er zitten, ik geloof,een stuk of 15 hele grote gekleurde houten wasknijpers bij. Ik gebruik ze zowel in midden-als bovenbouw en het werkt goed. (het helpt je jezelf eraan te herinneren om ook de goede kanten van het gedrag van de kinderen te benoemen, vaak vinden we gewenst gedrag vanzelfsprekend en vergeten we dat te benoemen, vandaar)

En thuis schrijf ik altijd de positieve dingen op een papiertje en stop ze in een doosje. Als je even denkt dat je alles fout doet, lees je ze nog eens door. Een variatie op de pareltjes van Miss T!

[juf_miriam]

Het lijkt me inderdaad goed om als je gaat invallen toch je 'eigen' beloningssysteem te hebben. Dat is voor jou duidelijk en jij weet precies hoe het werkt. Zo voorkom je onduidelijkheid (want iedere lkr. hanteert vaak een ander systeem en 't duurt vaak ff voordat je dat onder de knie hebt).

Het is inderdaad altijd goed om dingen die goed gingen / lekker liepen op te schrijven. Dat zijn dan weer ideeën voor de volgende keer of een houvast als 't even niet gaat

[Thange]

Doornroosje, in mijn post (die wel erg lang is, ik weet het ) staan wat puntjes waarvan ik benieuwd ben naar jouw standpunt. Ik heb ze even vet gemaakt. Wil je ze eens lezen en laten weten hoe jij ertegenover staat?