Ik kan het me zo goed voorstellen dat je na een paar jaar de gewone weg bewandeld te hebben, weer eens iets anders wilt. En dan heb je zo iets van: verras me maar eens.
En dan is alles eigenlijk goed, als het maar 'verrassend' is. Vandaar dat ik er meteen op in ging.
Ik ben ook zo iemand die niet jaar in, jaar uit hetzelfde kan doen. Ik neem dus aan dat het vanuit de hoek van de leerkracht komt en niet vanuit de hoek van de kinderen.
Er zijn trouwens ook mensen die dit vanuit een 'vreemd' ei benaderen en er omheen een verhalend ontwerp maken. Dat ei is 'ergens' gevonden en wordt verzorgd door de groep.
Wat zal er uit komen?
Heel begrijpelijk Joke zoals je het beschrijft. Maar er is ook nog een andere kant denk ik: door steeds dezelfde weg te bewandelen is het de uitdaging daar iets nieuws in te ontdekken. Als leerkracht betekent dat een stuk verdieping; lente is niet zomaar lente meer van wat je om je heen ziet aan lammetjes en narcissen, maar kan steeds meer een innerlijke beleving worden. Juist als je met kinderen werkt is de herhaling van hetzelfde zo gezond: jonge kinderen genieten van stapelverzen, zich herhalende verhaaltjes en steeds terugkomende spelen.
Als leerkacht kun je twee kanten op als je "De Lente" een beetje saai begint te vinden: je gaat iets "originelers" zoeken of je gaat je afvragen wat je mist in je eigen beleving aan de lente waarom het zo saai begint te worden. Dat eerste brengt na een tijdje ook weer verveling zodat je wéér verder moet zoeken, dat laatste is het begin van een interessante ontdekkingsreis, die je leerlingen zeker ten goede komt. Jouw interesse als leerkracht doet enorm veel voor hen.
Kleuterjuffie, jou wil ik zeggen: je bent heerlijk enthousiast bezig. En dat is voor jouw leerlingen heel fijn! Veel plezier met je thema.