Waarom zou je
niet het recht hebben om docent te worden?
Ik denk dat dyslexie op een bepaalde manier ook in je voordeel kan werken. Je bent je er vaak beter van bewust dat er kinderen zijn die veel moeite kunnen hebben met dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn, wat kan resulteren in meer geduld ed voor deze kinderen. (Wat natuurlijk ook prima kan als je niet dyslectisch bent of wat ook niet kan als je wel dyslectisch bent.
) Voor kinderen kan het ook heel fijn zijn dat ze zien dat ook volwassenen tegen dergelijke dingen aanlopen en dat dat niet betekend dat je dom bent oid.
Zelf ben ik ook dyslectisch, ik heb twee jaar pabo gedaan, waarna ik een andere studie ben gaan doen. Ik ben niet gestopt vanwege de dyslexie, dat vormde geen probleem, bepaalde dingen kosten natuurlijk wel meer moeite, maar dat is iets dat je van te voren weet. Mijn ervaringen zijn eigenlijk vrij positief (maar misschien komt dat omdat ik niet heel zwaar dyslectisch ben)...zo liep ik eens stage in groep 6/7/8 waarin een meisje zat met dyslexie. Zij dacht heel negatief over zichzelf, ze wilde heel graag architect worden, maar geloofde niet dat dat kon, omdat ze dyslectisch was. Ik zal niet haar complete leven veranderd hebben, maar ze zag wel dat je ook met dyslexie kon studeren, iets wat ze daarvoor niet geloofde. Meestal zei ik ook tegen de kinderen dat ik dyslectisch was, met de opmerking dat er dus wel eens iets fout op het bord kon staan en of ze me daar dan op wilden wijzen. (Natuurlijk zorgde ik er wel voor dat dingen die ik kon voorbereiden goed op het bord kwamen en de rest deed ik natuurlijk ook mijn best voor.
) Fouten maken is menselijk, niemand is perfect. Tenzij de dyslexie er echt voor zorgt dat je niet kunt spellen, de tafels op kunt zeggen, enz., denk ik dat het geen reden hoeft te zijn om geen pabo te gaan doen en/of niet voor de klas te gaan staan.
Ken je Jacques Vriens? Die is ook dyslectisch. En leerkracht (geweest) en schrijver.