Leerkrachten met ADD?

[meester Nikky]

Mijn score is 80. Dat is wel heel erg hoog. Zeker omdat er staat dat vanaf 60 de kans op ADD hoog is. Ik herken wel heel erg veel dingen...

[Eefje vS]

Nou ik dacht ik doe ook eens voor de aardigheid zo'n checklist. Heb zeker wel last van vaak te laat komen, perfectionisme, dingen niet afmaken, tijd vergeten. Kom mezelf erg tegen nu ik stage loop bij de kleuters. Maar goed ik had dus 83 keer 'ja' dus nu volgende dilemma... doe ik er wat mee of leg ik het naast me neer. Dit soort vragenlijstjes zijn natuurlijk wel beetje lastig... als je maar beetje niet goed in je vel zit en je wilt het graag verklaren.. is de kans dan niet veel groter dat je dan vaker ja antwoordt.

[Joke]

Praat er eens met je huisarts over, die moet je toch doorverwijzen als dat nodig is.

Let ook op, als het ADD is speelt het al langer dan een periode waarin je niet zo lekker in je vel zit.
Kijk ook eens bij http://www.levente.nl/Levente%202009/ADDkinderen.htm . Herken je daar ook veel van?
Praat eens met je moeder, hoe was je in die tijd?

[Anita]

Ik blijf het zo verschrikkelijk herkennen. Ik heb nu ook weer een periode dat ik mezelf gigantisch tegenkom: afstuderen, handelingsplannen op school, techniekproject, huis bijhouden, deze zomer gaan samenwonen etc. Ik geef iedereen altijd als tip om kleine afstreeplijstjes te maken, maar bij mezelf werkt het op dit moment gewoon niet.

Ik vroeg me trouwens af wat uiteindelijk de meerwaarde is van een diagnose. De bevestiging voor mezelf lijkt me wel prettig, maar er veranderen verder geen concrete dingen aan je situatie. Je taak op school wordt er niet voor aangepast bijvoorbeeld.

[Joke]

Als het nodig is zou je medicijnen kunnen krijgen die dan juist in zulke periodes als waar je nu in zit een beetje zouden kunnen helpen om orde in de chaos te brengen.
Maar... zolang je het kunt behappen....

Mensen die er echt door in de problemen komen, zijn er mee geholpen. ADD kan gigantische problemen veroorzaken.
Dus handig als je het officieel weet, maar niet altijd noodzakelijk. Meestal voor je omgeving, maar ook wel eens voor jezelf.
Wees gewoon bedacht op al die dingen die fout kunnen gaan. Dan ben je ze vaak al voor, zeker als je hulp van je omgeving in kunt roepen.
Wat ook heel vaak gedacht wordt is, dat je overspannen bent, terwijl af en toe een beetje depri zijn er meestal bijhoort.
Til je jezelf eruit (eventueel met hulp) dan is er niets aan de hand. Dan kun je de hele wereld weer aan. Dat zou ook mijn raad aan de meeste ADD'ers zijn. Vecht ertegen en doe wat nodig is, als daar medicijnen voor nodig zijn, het zij zo, maar dat is echt niet altijd het geval.

Sinds ik het weet ben ik dolgelukkig dat ik gelukkig nog niet gek en dat ik nog niet dement aan het worden ben.
Ik begon ernstig aan mezelf te twijfelen én ik was blij dat een heleboel onverklaarbare handelingen daar vanuit bleken te komen, zodat ik me niet meer hoefde te schamen. En niet meer mijn uiterste best hoefde te doen om de schijn op te blijven houden dat ik niets mankeerde.
Gek genoeg gaat het daardoor vaak al een stuk beter.

[Joke]

Je taak op school wordt er niet voor aangepast bijvoorbeeld.

Ik heb moeite met direct opbellen of direct een briefje opstellen. Nu we weten waardoor zegt een andere collega vaak dat zij het doet.
Koppelen van daadwerkelijk een vergadering hebben en de datum die erbij hoort. Nu willen ze me er wel nog even aan helpen herinneren. Voorheen zeiden ze: Je bent een volwassen vrouw, dat moet jezelf kunnen en stond ik vaak op een verkeerde datum op de verkeerde plaats.
Ik merk dat er nu op school enorm veel begrip is voor de dingen die erbijhoren: sleutel kwijt e.d.
Gelukkig ben ik nooit te laat, maar wel vaak wat later dan een ander, dat scheelt al.
En een taak die ik altijd uitvoer daar hoeven ze echt niet op te letten. Die zal ik nooit vergeten en dat weten ze ook.

[SK27]

Hoi allemaal,
ben al even niet op dit forum geweest. Heb sinds kort de diagnose. Opluchting, maar een aantal problemen zijn ondanks de medicatie gebleven. De vergeetachtigheid, het houden aan afspraken, dromerigheid, etc. vallen nog mee. Mijn punt is dat ik het zeer moeilijk vind om te bepalen wat belangrijk is en wat niet.

Dit kan zijn bij:
-het uitvoeren van een taak (bv. lesvoorbereiding). Zie altijd problemen en haal er veel te veel bij. Dit kost veel tijd en energie. Wat in een uur kan, doe ik meestal in 6 of zo.
-tijdens een gesprek of uitleg. Als mijn mentor iets aan me uitlegt op stage dan kan ik niet altijd meteen haar gedachten volgen of onthouden wat ze gezegd heeft. Ik moet het dan vaak nog een paar keer vragen, maar durf dit niet omdat ik niet dom over wil komen. Toch weet ik dat ik niet dom ben (heb zelfs universiteit weten af te ronden), maar in dat soort gevallen voel ik mij wel zo.
-tijdens het observeren van de lessen van mijn mentor. Ik kan niet bepalen welke informatie op dat moment voor mij belangrijk is en welke ik later nog kan verzamelen. In mijn lessen kom ik daarmee soms in de problemen door een gebrek aan kennis.
-en ga zo maar door.

Het is dus niet een geval van snel afgeleid zijn. Het gaat meer om het onvermogen mijn concentratie op de belangrijke dingen te richten en duidelijke keuzes te maken.
Het voorbereiden van lessen en het opletten in de klas kosten mij zoveel tijd en energie (veel meer dan bij een normale student 2e jaars) dat ik vrees dat de eerste jaren van mijn toekomstige baan voor mij te veel worden. Ik sta om deze reden serieus op het punt om te stoppen met de pabo. De theorie en de studie zijn leuk, maar de praktijk (nu nog stage) vallen zwaar. Ik ben zeer benieuwd of iemand van jullie dit herkent en ervaringen kan delen over zijn eerste jaren in het onderwijs. Advies is zeer welkom!

Groetjes Marie

[Joke]

Het is dus niet een geval van snel afgeleid zijn. Het gaat meer om het onvermogen mijn concentratie op de belangrijke dingen te richten en duidelijke keuzes te maken.
Het voorbereiden van lessen en het opletten in de klas kosten mij zoveel tijd en energie (veel meer dan bij een normale student 2e jaars) dat ik vrees dat de eerste jaren van mijn toekomstige baan voor mij te veel worden. Ik sta om deze reden serieus op het punt om te stoppen met de pabo. De theorie en de studie zijn leuk, maar de praktijk (nu nog stage) vallen zwaar. Ik ben zeer benieuwd of iemand van jullie dit herkent en ervaringen kan delen over zijn eerste jaren in het onderwijs. Advies is zeer welkom!

Groetjes Marie

Oh, dit herken ik zóóóó verschrikkelijk goed. En net als ik eens een keertje de knoop heb doorgehakt en niet alles gecheckt en dubbel gecheckt heb, blijk ik inderdaad iets over het hoofd gezien te hebben en dan schaam ik me dood. Om gek van te worden. Ik kan nog steeds niet bepalen waarmee ik nou beter kan beginnen omdat juist dát het belangrijkste is, maar ook omdat het net mijn voorkeur niet heeft op dat moment. Ik heb ook altijd al maanden van te voren 10 hete hangijzers in het vuur en nog steeds maak ik mijn zaakjes pas op het nippertje rond, desnoods door 's nachts door te werken. Of ik ben er te vroeg aan begonnen en weet er dan niet zo veel meer van als het eindelijk aan bod is, want ik heb een geheugen als een vergiet.

[SK27]

Hoi Joke,

klinkt allemaal bekend wat jij zegt. Werk je fulltime? Hoe hield je dat vol in het begin van je carrière? Maw: hoe ben je ermee om gegaan?
Kan me voorstellen dat nachten doorwerken en alle stress je uiteindelijk opbreekt.
Groetjes Marie

[Joke]

Ik heb 6 jaar fulltime gewerkt. In mijn tijd bestond ADV nog niet, dus alleen de vakanties vrij.
De eerste jaren daarvan woonde ik thuis en had een verloofde die de meeste tijd op zee zat. Ik kon dus elke minuut aan mijn werk besteden als ik dat wilde.
Dit was voor mij ook echt de beste oplossing, want in die eerste jaren kon ik me bepaalde vaardigheden eigen maken.
(Als je iets inslijpt levert het nl. geen problemen meer op.) Mijn ouders zorgden ervoor dat ik op tijd vertrok, want ik moest dezelfde bus als mijn vader halen.
Ook iets moeilijks voor een ADD'er: op tijd zijn. Ging het fout, dan sprong ik op de brommer en haalde zo mijn verloren tijd in.
Toen ik trouwde werd het wel een stuk moeilijker, maar mijn ervaring is, dat het vinden van een goede routine tijd kost. Daarna loopt het meestal wel vanzelf.
(Je hebt niet je hele leven zo lang aan voorbereidingen nodig. Veel dingen worden steeds makkelijker voor je.)

Dus mijn antwoord is:
-Ja, je hebt meer tijd nodig dan een ander, maar het wordt toch uiteindelijk steeds iets minder.
-Als je een routine hebt ontwikkeld is een deel van je problemen voorbij, ik was wel altijd de eerste schooldag na de vakantie dood moe en had hoofdpijn.
-Ik sliep in het weekend echt uit, zo kwam ik weer tot rust.
-Een enkele keer dook ik woensdagmiddag als ik thuiskwam in bed om weer even bij te tanken.
-Ik heb in mijn huwelijk jarenlang invalwerkgedaan i.p.v. een fulltimebaan te accepteren. Heerlijk vond ik dat en ik heb er veel door geleerd. Nu begrijp ik waarom ik fijn vond waar de meeste mensen een bloedhekel aan hebben. Het was een stuk vrijblijvender.

Je weet niet beter na verloop van tijd. Alle begin is moeilijk en in ons geval ook nog eens extra vermoeiend. Het vervelendste is het als je niet weet dat je ADD hebt.
Dan zit je constant met zelfverwijten die je zelfvertrouwen alleen maar ondermijnen.
Dan ben je altijd maar weer bezig om je 'vergissingen/fouten' te herstellen, zodat niemand het merkt. Dan krijg je een hekel aan jezelf omdat je denkt dat je lui bent.
Maar als je het weet speelt dat niet en kun je ook naar de buitenwereld veel opener zijn. Dat brengt rust en collega's kunnen je steunen op de voor jou belangrijke punten,
zoals jij je collega's misschien wel steunt door jouw creativiteit of een andere vaardigheid. Zo werkt het bij mij tenminste.
En als je het weet kun je misschien nog terugvallen op medicijnen die je zouden kunnen helpen om alles wel goed te organiseren. Ik heb het helaas nooit geweten.

[miekiemousie]

Ik kan me ook indenken dat in het begin parttime werken een makkelijk begin kan zijn. Je hebt dan nog iets meer rust, omdat je niet alle dagen werkt. Daarnaast heb je ook een duo met wie je dingen kan delen, je kan elkaar bijstaan. Ik ben ook begonnen met parttime werken en heb daar echt heel veel van geleerd. Ik vind het nu heel fijn dat ik full-time werk, maar zou de ervaring van het parttime niet willen missen!

[SK27]

Ik kan me ook indenken dat in het begin parttime werken een makkelijk begin kan zijn. Je hebt dan nog iets meer rust, omdat je niet alle dagen werkt. Daarnaast heb je ook een duo met wie je dingen kan delen, je kan elkaar bijstaan.

Ja da's precies waar ik ook aan zat te denken. Lijkt me een stuk relaxter, alhoewel er ook wel nadelen aan zitten (je volgt de groep niet de hele dag, je moet veel afspraken maken met je duopartner, enz.). Kun je idd ook een beetje terugvallen op je partner. En duobanen komen nu steeds meer opzetten geloof ik.

[blozend kriekje]

Ik heb al lang 't gevoel dat er iets 'mis' is met me. Ben altijd al een verstrooide professor geweest. Maar ik vrees dat er meer aan de hand is. Mijn vergeetachtigheid en al mijn mislukte pogingen om een beetje orde in de chaos van mijn leven te brengen, doen me toch sterk vermoeden dat ik ADD heb. 'k Heb pas de korte test gedaan bij levente en behaalde 9/10 , 90 % kans dus dat ik ADD heb als ik deze test mag geloven.
Ik vraag me nu af of een diagnose een meerwaarde kan bieden in mijn leven. Wat kunnen de voordelen zijn én de nadelen.
Heeft er iemand slechte ervaringen gehad nadat de diagnose gesteld werd ? Bijv. negatieve reacties op het werk, ontslagen worden of minder interessant werk krijgen ? Daarvoor heb ik wel wat schrik.
Ik sta trouwens al 16 jaar in het onderwijs, maar ben nog niet benoemd.

[Joke]

...............Heeft er iemand slechte ervaringen gehad nadat de diagnose gesteld werd ? Bijv. negatieve reacties op het werk, ontslagen worden of minder interessant werk krijgen ? Daarvoor heb ik wel wat schrik.
Ik sta trouwens al 16 jaar in het onderwijs, maar ben nog niet benoemd.
Nee, ik heb alleen maar positieve reacties op mijn werk gehad toen ik aangaf (overigens zonder officiële diagnose) ADD te hebben. Niet alleen voor mij, maar voor al mijn collega's vielen de puzzelstukjes ineens op zijn plaats. Je bent dan ineens minder 'vreemd' in de ogen van een ander (en van jezelf ), want het is verklaarbaar. Zeker in het onderwijs is er al het een en ander over bekend.
Met een paar eenvoudige handvatten kan iedereen beter met je omgaan want er is een verklaring voor je handelen.

[ik-je]

ik heb dan niet officieel op papier dat ik ADD heb (en dat hoeft van mij ook niet) maar eigenlijk elk aspect past bij mij. De test viel wat lager uit. Ik denk dat dit komt omdat mijn studiemaatje erg veel structuur heeft.
Toch zit ik er soms ook wel mee. Bij een gesprek over mijn afstudeeronderzoek gaf mijn begeleider aan (overigens kende hij me niet voor dit verslag)
Je verslag zit chaotisch en ongestructureerd in elkaar. Wanneer ik het je hoor vertellen dan weet je het allemaal wel en heb je echt wijze dingen onderzocht, maar je kunt dit niet op papier zien.'

Dit is echt zo'n moment dat ik in een dip raak: ik probeer zoveel structuur aan te brengen en dan toch besef dat dit gewoon niet goed lukt.
In de voorbereidingen in de klas merk ik het ook: ik ben met zoveel dingen tegelijk bezig en kan soms de dingen niet overzien. Een afstreeplijstje werk wel goed, wanneer je de hoogste prioriteiten bovenaan plaatst.