Ik lees hier op het forum en andere forums vooral vragen over kinderen met verschillende vormen met autisme. Ik heb zelf een lichte vorm van pdd nos en ik ben fulltime leerkracht. Mijn moeder is er bij toeval achter gekomen, zij had nl op haar werk in het speciaal onderwijs een film gezien over "autisme waar je het niet altijd ziet" (of zo iets). Toen zij die film zag, wist ze in een keer wat er toch al die jaren met mij was. Ik was toen 17 en ben ik 26. We zijn bij de huisarts geweest en toen door gestuurd naar psyciater. Na al die jaren kan ik het nog steeds niet goed accepteren omdat ik dagelijks merk wat een last het is.
Ik wil wel eens weten of er hier nog anderen zijn met een vorm van autisme? Ik heb het er zelf nl erg moeilijk mee. Ik ben me er zeer van bewust dat ik anders ben en anders denk, dus de hele dag ben ik me aan het aanpassen aan anderen. Bijv. ik weet wanneer er sarcastische grapjes gemaakt worden als mijn collega's er om lachen', dus dan weet ik oh ja dat was zeker een grapje. Ik vind het erg zwaar om de hele dag normaal te spelen. Er is wel een collega die het weet, waar ik mee kan praten, maar ik wel er ook niet steeds over zeuren. Aan het eind van de dag ben ik helemaal op, maar kan voor mijn gevoel steeds niet naar huis om dat ik niet alles af heb, af kan ronden, nou weet ik ook wel dat een leerkracht nooit klaar is, maar ik vind dat erg moeilijk. En dat is nog maar één voorbeeld. Ik werk fulltime, heb er wel eens over gedacht om parttime te werken, maar voorzie dan problemen omdat ik dan met een duo moet werken en met de structuur van die ander. Ik heb niet het idee dat de kinderen er onder lijden, krijg hele positieve reacties van ouders over de band die ik met de kinderen heb, dat ik veel structuur heb en geef, dat kinderen heel graag bij mij in de klas zitten.
Maar ik heb er ook wel een voordeel mee, ik ben iemand van structuur, wat fijn is voor de kinderen. De opdrachten die ik geef zijn duidelijk en compleet, ik snap kinderen die ook anders zijn, daar heb ik snel een band mee. Ik weet dat wanneer kinderen boos zijn er vaak iets achter zit wat andere volwassenen vaak zien als onbelangrijk, dat dat voor hun verbeelding wel een reden is om boos te zijn. Dat heb ik nl zelf ook heel vaak... Ik ben eerlijk en oprecht, iets wat kinderen ook zijn. wat ik beloof dat doe ik ook, verander niet zomaar iets zonder het te bespreken. Ik ga volledig voor mijn groep, besteed daar (te) veel tijd aan.
Graag zou ik dus willen weten hoe anderen hierover denken of hier mee omgaan, ik vind het erg moeilijk om te accepteren en 's avonds tijdens het douchen komen de huilbuien, ook door de vermoeidheid... Ik moet het op de een of andere manier accepteren, maar ik weet niet hoe. Zou ik toch hulp moeten zoeken?