De meeste dyslectische leerlingen komen ook op het punt uit (mits goed begeleid) waar de overige lln. belanden, ze doen er alleen langer over en hebben veel extra begeleiding en doorzettingskracht nodig.
Leerkrachten die zelf dyslectisch zijn, kennen deze moeizame weg en zullen daardoor misschien juist nog beter in staat zijn hulp te bieden en de ll. te stimuleren. Zij zijn immers een levend voorbeeld?
Een leerkracht met dyslexie bij ons op school had hier nauwelijks zelf nog last van. Wel werd ze 'panisch' als ze moest notuleren en vroeg altijd na het maken van haar rapporten aan een andere leerkracht om het geschrevene even te controleren. Daarnaast kon je dan op haar weer een beroep doen als je hulp op een ander gebied nodig had. Dat houdt elkaar in evenwicht.
Bij verschillende disciplines heb je ook dat de een beter is dan de ander en andersom. Bij een goede verstandverhouding onderling kun je samen betere resultaten behalen dan ieder voor zich. (Iets wat nu vaak in praktijk wordt gebracht met coöperatief leren.) Dat is iets wat ik juist in het onderwijs in het algemeen en hier op het paboforum in het bijzonder heb geleerd.
Een opmerking, gedachte, hint of tip van iemand geeft je net weer even het duwtje dat je nodig hebt om verder te kunnen en/of vult jouw ideeën aan, waardoor ze een stuk beter worden.
Schroom daarom nooit om een ander om raad te vragen.