Gescheiden ouders

[juffie-J]

Hoi allemaal,
Ik loop mijn lio-stage in een kleine groep 6. Afgelopen week kwam er tijdens een ruzie bij V. uit dat zij heel erg verdrietig is dat haar ouders gaan scheiden. Dit hebben haar ouders in de zomervakantie vertelt, en over een paar weken gaan ze 'echt' uit elkaar, door middel van een verhuizing. V. is een onzeker en gevoelig meisje, daarom wilde ik een gesprek hierover goed voorbereiden.
Ik heb afgelopen week even kort met haar gesproken en gevraagd of ze een keer erover wil praten met mij als we meer tijd hebben. Dit wilde ze wel, en aankomende maandag wil ik dus graag met haar in gesprek hierover.
Hebben jullie nog wat goede tips? Ik probeer natuurlijk vooral te benadrukken dat de scheiding niet haar schuld is en dat haar ouders nog wel van haar houden nu ze niet meer van elkaar houden, maar verder? Nog tips over dingen die ik moet/kan vragen of waar we het over kunnen hebben?
Alvast bedankt!

[Joke]

Hier staat zo'n beetje alles wat er te pas komt als ouders gaan scheiden.
Lees het eens door en haal eruit wat je nog kunt gebruiken.
http://www.kinderrechtswinkelamsterdam. ... ding2.html
Probeer er ook eens achter te komen of de scheiding misschien wel een opluchting kan zijn (worden). Daar schamen kinderen zich nog wel eens voor. Ze durven dit vaak niet te zeggen. (Hadden de ouders veel ruzie dan zijn veel kinderen uiteindelijk erg blij dat het eindelijk weer rustig wordt in huis. Kan ook als troost aangedragen worden door jou.)
Wijs er ook op dat het niet gek is om allerlei verschillende gevoelens te hebben.
Boos, omdat je door je vader achter gelaten wordt, opgelucht of blij omdat er eindelijk een einde aan alle ruzie komt (dit is natuurlijk niet altijd het geval) en verdrietig samen met moeder of samen met vader of gewoon omdat je je vader zal missen, misschien omdat veel dingen nu niet meer kunnen: paardrijden, sport, dure vakantie enz. En misschien nog wel meer oma's,opa's?

[juffie-J]

Joke, bedankt voor je snelle reactie! Aan de website heb ik niet zo heel veel, het meeste had ik al gelezen op andere websites. Aan de tips die je zelf aandraagt heb ik wel wat. Ik ga het zeker gebruiken, dankjewel!

[jennifervd]

Ik zelf heb het ook meegemaakt dat mijn ouders gingen scheiden.
Dit pas een paar maanden geleden. Erg raar allemaal!
Hierdoor voel en weet ik soms een beetje wat deze kinderen voelen en meemaken. Al is iedere situatie anders en reageert deze leeftijd ook weer anders.

Deze kinderen hebben een leefomgeving die ineens veranderd.
Je kunt niet op ieder moment kletsen met je mama/papa (uitwonende).
Dit moet ineens op commando (als ze er zijn).
Ineens lijkt het ook alsof er niks leuks meer is in relaties, onderling en om je heen. Dat positieve (afleiding) zal ze zeker op school nodig hebben.
Een luisterend oor of juist even niks er over en dus afleiding op een positieve manier.

Misschien heeft dit meisje wel een vriendin/familielid waar ze goed mee kan praten en waar ze haar verhaal kwijt kan.
Help haar dit persoon te zoeken....dit is heel belangrijk denk ik!

Ze mag er van balen en verdriet hebben want het is gewoon heel vervelend!

Verdere vragen kun je altijd aan mij stellen!

[juffie-J]

Jennifervd, dankje voor het 'ervaringsverhaal'. Misschien dat je nog kunt vertellen waar jij het meeste aan had/hebt, wat voor dingen (in een gesprek) deden/doen jou goed? Wat wilde/wil je juist niet horen?

[Grietjefee]

Ik kreeg maandag ook met zo'n soort verhaal te maken. Een jochie in mijn groep 7 werd opeens ontzettend kwaad om iets onbenulligs, wilde absoluut niet aan me vertellen waar het door kwam en hoe we het op konden lossen. Hij ging zitten mokken in de vensterbank, maar bleef na twaalf uur nog wel zitten.

Toen kwam het verhaal eruit: vader en moeder gaan scheiden en daar zat ie ontzettend mee in z'n maag. Hij slaapt slecht (ik val pas om één uur 's nachts in slaap), kan zich slecht concentreren en heeft het er gewoon heel moeilijk mee.

Ik vond het zó sneu voor het manneke! Hij vond het nu zo erg, omdat vader al een nieuwe vriendin had en dat maakte het wat hem betreft nu zo definitief... Tja, hij had natuurlijk gehoopt dat het nog weer goed zou komen tussen pappa en mamma.

Daarnaast was ie bang dat hij z'n moeder nu bijna niet meer zal gaan zien (hij gaat bij vader wonen), want in het weekend is moeder meestal aan het werk, dus dan kan ie daar niet naartoe...

Ik moest zelf ook ff een brok wegslikken toen ie het zo vertelde, al was ik allang blij DAT ie het vertelde... hij is nl. al eens eerder totaal over de rooie gegaan om niets, en waarschijnlijk dus om zo'n zelfde "druppel" en toen heeft ie een collega bijna in elkaar geslagen...

Maar het arme kind zit dus gewoon met zo ontzettend veel woede, verdriet en frustratie en hij kan het op geen enkele andere manier kwijt... Thuis wil/durft hij het niet te vertellen, hij heeft geen beste vriend aan wie hij het kan vertellen, geen broers/zussen die hij in vertrouwen kan nemen... zucht... ik hoop dat ie nu, mocht er iets zijn, toch naar mij durft toe te komen...

Ik hoop dat het na de voorjaarsvakantie ook goed komt, want vanaf dan woont hij bij vader in een andere woonplaats en gaat dus ook naar een andere school... Hopen dat ie daar zijn draai dan wel een beetje kan vinden.. normaal is het nl. een vrij stille jongen...

[juffie-J]

Lastig he Grietjefee? Met mijn leerling gaat het inmiddels een stukje beter. Ze kan er beter mee omgaan en vertelt nog wel eens wat aan me. Laatst was ze voor het eerst sinds papa en mama uit elkaar zijn gaan wonen weer jarig. Toen merkte ze dat het vervelend is, maar 2 keer je verjaardag vieren was toch stiekem wel leuk. Vond ik toch wel fijn om dat even van haar te horen!