Wil ik graag jullie aandacht vragen voor dit topic, voor ons verhaal. Eigenlijk in de (misschien ijdele) hoop dat jullie als leerkrachten je gaan beseffen dat hb in een flink aantal gevallen wel degelijk een onderkend probleem is en dat in deze er echt serieus wat moet gaan gebeuren.
Ik ga terug naar een aantal jaren geleden. Onze zoon liep vrij laat, hij was 1.5. Wat wij toen niet wisten is dat deze kinderen een hekel aan oefenen hebben, zo ook onze zoon. Lopen oefenen deed hij niet, hij kroop wel; dan kwam je namelijk ook vooruit. Nooit vergeet ik de dag dat hij zich plotsklaps optrok aan de oven en hard! en goed door de kamer liep, met een grijns van oor tot oor (zie je wel, ik kan het!). Zo is het eigenlijk met alles gegaan. Oefenen doen we niet, we doen iets goed, of we doen het niet....Zijn kleuterperiode brak aan. In de eerste kleutergroep werd veel gestempeld door de kinderen. Anders dan andere kinderen wilde onze zoon perse altijd met letters aan de gang. Hij zocht met de stempels uit hoe je een bepaald woord schreef. De verbazing op het gezicht van zijn eerste juf.....onze zoon was net vier, zat een paar weken in de groep en stempelde zonder slag of stoot Giraffe, met het plaatje erbij. We sloegen er weinig acht op, immers binnen een paar weken gingen we verhuizen, we zouden wel verder zien wat er ging gebeuren.
Dat hebben we geweten. We verhuisden naar een dorp in Gelderland waar onze zoon verder ging in een kleutergroep op een openbare reguliere basisschool. Hij had les van een wat oudere en een wat jongere juf. Binnen twee maanden was het foute boel. Onze zoon had geen zin in de groep, vond de juffen stom, vond de lesjes saai en eigenlijk waren alleen de meiden leuk om mee te spelen. Nog een tijdje later werd hij zelfs agressief in de groep. Hij begon te slaan, schoppen en schreeuwen. Hij was de kleuter die aan een andere kleuter om het aubergine kleurige blokje vroeg. Na vier keer vragen pakte hij zelf het blokje, noemde zijn klasgenootje een domkop en ging verder met zijn eigen spel. Als hij gestoord werd in zijn spel werd ie agressief. Hij had en heeft zijn eigen ideeen, die veelal kloppen. Zijn woordenschat was/is enorm, interesses zeer divers. In de kring had hij geen interesse echter in het zoveelste verhaaltje over het weggehupste konijntje, het bezoekje aan oma of de nieuwe sokken van een bepaald kind.
Zodra echter de verhalen gingen over dinosaurussen, de wereld, het heelal of andere dergelijke onderwerpen was zijn interesse gewekt. Dat was dan ook het enige wat zijn juf opviel. Onze zoon had twee juffen, eentje op leeftijd en eentje nog wat jonger. Beiden zagen niet wat er werkelijk speelde en omdat wij nog geen ervaring hadden togen we naar een kinderpsycholoog. We hebben nog een zoon , die vier jaar ouder is, maar totaal verschillend van onze jongste.
Onze zoon kreeg een onderzoek bij een kinderpsycholoog. Hieruit kwam niets naar voren. Echte kenmerken van pdd nos, andere vorm van autisme had hij niet, ja hij was wat agressief, maar wat daar de oorzaak van zou zijn was onbekend. Wel viel de kinderpsycholge op dat onze zoon (toen vijf, bijna zes jaar) erg intelligent was en een hoge woordenschat had. Haar advies was om het kind bij 6 jaar en 4 maanden te laten testen op zijn iq. Zogezegd zo gedaan. School echer wilde perse een vinger in de pap hebben en wilde dat Marant (sbd) werd ingeschakeld. Ook voor thuisbegeleiding. Die laatste hebben we niet gedaan, een iq test vonden we prima. We wisten er te weinig van, nu weten we dat je een kind nooit moet laten testen door iemand van Marant. Er is gewoon te weinig kijk op, weinig ervaring, ze zitten teveel in een tunnelvisie. Tegenwoordig is het zo dat vrijwel elk kind wel wat mankeertbc.
Bij onze zoon werden de punten voornamelijk naar beneden gehaald door zijn schrijven, en wat ze mee hebben genomen is dat het kind bijv. totaal niet wist wat een pruim was, gefixeerd was op pruimen ipv rekensommen. Dit werd uitgelegd als; het kind begrijpt totaal de bedoeling van de sommen niet. Het kind maakte thuis breuken, deelsommen, dook in de geschiedenis van van alles en nog wat en had thuis een zeer grote interesse in techniek en computers. De conclusie vngfyran Marant was dat hij zeker niet hoogbegaafd zou zijn (iq 128) en dat er veel kenmerken van autisme aanwezig waren, evenals odd. Dit kind hoorde thuis op een rec4 waar ie prima begeleiding zou krijgen.
Wij waren het niet eens met de uitslag van dit onderzoek, deze iq test. We sloegen een particulier psychologe in de arm en vroegen om een onderzoek buiten de school om. Bewust gaven we haar geen gegevens van school omdat we wilden dat zij er blanco indook. Dat deed ze. Omdat er uit onderzoek wederom niets naar voren kwam, behalve dat het een zeer intelligent kind leek, werd wederom een iq test afggenomen. De SoNR deze keer. De psychologe schrok van zijn uitslag. Hij zat op 144. We namen aan dat er een gemiddeld iq zou zijn van 135, omdat volgens deze psychologe een SON hoger uitvalt dan een WISC, later bleek dit een illusie. ons kind was niet zomaar hoogbegaafd, hij was knetter hoogbegaafd. Hij was aan het onderpresteren, was depressief, gefrustreerd .
Met deze gegevens togen we terug naar zijn basisschool die inmiddels jeugdzorg hadden ingeschakeld. Het gedrag van onze zoon was voornamelijk mijn schuld Ik zou hem veel te oud benaderen, het kind kon het allemaal niet aan. School hield vol dat het kind zeker PDD nos had en niet thuis hoorde op een normale school. Na ruzie gehad te hebben met de directrice lieten we onze zoon plaatsen op een Dalton basisschool. Het leek allemaal zoveel beter. Immers, Dalton is individueel, de mogelijkheid op eigen nivo te werken is groter dan in een normale reguliere klas. toen hij daar net was geplaatst kwam naar voeren dat hij op zijn voorlaatste school totaal niets had geleerd. De kinderen moesten bijv. rekenen, kreeg ook een telraam en zat met balletjes te spelen. Het rekenen beheesrte hij al, wat moest hij met een telraam? Lezen werd bij onze zoon niet gedaan,immers hij zou geen begrip hebben voor de onderwerpen. Dus als anderen llazen, ging hij tekenen.
In januari van hetzelfde jaar startte hij op een daltonbasisschool . In groep drie. De eerste drie maanden ging het redelijk. Het kind werd uitgedaagd, mocht lezen, mocht rekenen, werd doorgetoetst. Het kind vond het prachtig; eindelijk mocht hij leren!
eind van het schooljaar werd hij nog eens gecitoot en toen bleek hij op nivo M5/E6 te zitten. Er werden plannen gemaakt voor de start in groep vier.
In groep vier kwam onze zoon terecht bij een onervaren juf, nog geen klas zelfstandig gedraaid, geen ervaring met een hoogbegaafd kind. Op dag 1 was het al hommeles. Ik sprak op die dag met zijn juf en zei: als jij zo doorgaat met onze zoon dan verzeker ik je dat je rond de herfstvakantie een onhandelbaar kind in je groep hebt. Er werd om gelachen; dat zou allemaal wel meevallen.
Hoe anders was de waarheid. Onze zoon mocht naar een plusgroep. Echter in deze plusgroep stond geen ervaren leerkracht, tenminste niet de ervaring met hoogbegaafde kinderen. Er was niet voldoende uitdaging, herhaling herhaling herhaling was het devies. En dat is nou net waar deze kinderen de pest aan hebben. Begin oktober gebeurde waar we al bang voor waren. Onze zoon ontplofte. In de plusgroep. Het kind was enorm faalangstig, kreeg geen begeleiding in de groep. Hij is in ddee groep gaan gooien met schriften en is gaan schreeuwen. Later bleek; compleet overspannen. Op zevenjarige leeftijd.
De huisarts adviseerde om onze zoon tot na de herfstvakantie thuis te houden. Om hem wat rust te geven. Om te kunnen slapen kreeg hij wat melatonine. Het kind was oververmoeid. Na de herfstvakantie ging het wat beter. De direkteur vond dat het kind terug mocht naar school maar alleen in de plusgroep om mee te beginnen. De ib belde later met de mededeling dat onze zoon niet in contact mocht komen met zijn klasgenoten, dit om de veiligheid??? te waarborgen, want onze zoon was een gevaar voor zichzelf en voor zijn omgeving. Intussen had school een REC4 tracject/op de rails in gang gezet. Dit wisten wij echter niet. Kwamen we later pas achter.
Uiteraard gingen wij niet akkoord met het voorstel van de ib van school. De dag later belde de directeur op met de mededeling dat onze zoon dan helemaal niet meer welkom zou zijn op school, voorlopig niet. Hij mocht gewoon niet meer komen. Daar zaten we dan.
Een zevenjarig kind, gewoon thuis. Geen onderwijs. De leerplichtambtenaar kwam na een paar weken in beeld. Volledig eens met school. Ons kind was gevaarlijk, had pdd nos en moest naar een rec 4. Er lagen inmiddels drie tegensprekende rapporten van psychologen. De laatste psychologe die ons kind had kwam met regelmaat op school . Ze weerd niet geloofd, school had zijn oordeel al geveld. Daar deed niets of niemand meer wat aan. Ouders velden net zo hard hun oordeel. Kinderen mochten niet meer met onze zoon spelen. Kind was alleen. Als op een soort eialnd. Door niemand begrepen. Hij had alleen ons nog. Dat kljnkt niet alleen heel dramatisch, het was ook heel dramatisch. In de tijd dat onze aoon thuis was moest er gezocht worden naar een oplossing. Alles binnen een straal van 10 km werd afgebeld, er volgden gesprekken met scholen, met directie van scholen. Die vervolgens weer contact opnamen met de directie van de daltonschool in ons dorp. Na een gesprek met deze directeur werd ons kind standaard afgewezen. Nergens konden we meer terecht. Onze zoon was kapot gemaakt door een 27 jarige directeur, of tenminste iemand die zich directeur noemde. Verstand van zaken had hij totaal niet. Totaal ongeschikt als onderwijzer, laat staan als directeur. Inmiddels hadden wij ook contact opgenomen met de Leonardostichting. Uren aan gesprekken volden met dhr Hendriks. Hij was het die ons aanraade contact op te nemen met een school in Westervoort. Een goede, kleinschalige school, met veel kennis en begrip voor hb kinderen. En een leonardo gedeelte. Vanwege de afstand lieten we dat nog even liggen, in de hoop dat er een andere oplossing zou aandienen. Die kwam er niet. In maart vorig jaar nam ik met de moed der wanhoop contact op met de bewuste school. Wat een verademing! Het kon dus toch! Er waren mensen die idd begrip hadden voor hb kinderen, die kennis van zaken hadden. Onze zoon kon niet geplatst worden in een leonardo klas maar wel in een montessoirklas. Daar waren we uiteraard bang voor, na alle eerdere ervaringen. We kenden deze school nog niet immers. Na een besoekje aan een speelmiddag van Pharos en een gesprek met een onderwijzeres op de mogelijk toekomsteige school van onze zoon, besloten we de stoute schoennen aan te trekken en de sprong te wagen. Onze zoon startte half maart op deze school. In de bovenbouw. Als kleine smurf van 7 jaar, klein van stuk, zat hij tussen 10/11/12 jarigen die allemaal een stuk groter waren dan hij. Met de nodige aanpassingen, begeleiding en nukken van onze zoon ging dit stukje bijstukje beter . Onze zoon werd weer gelukkig, begon weer te zingen en te dansen. iets wat hij harstikke leuk vind.
Onze zoon ging/ hard. In september startte hij in groep zes. Het kan hem niet snel genoeg gaan; leren is leuk, hoe meer hoe beter. In november kwam de mededeling dat onze zoon onverwachts toch geplaatst kon worden in de leonardogroep. Daar zit hij nu in. Het eerstte verslag ligt er en hoe fantastisch is dat. Het kind zit heerlijk in zijn vel, wil alles leren, doet aan alles enthousiast mee, speelt weer met jongens ipv meiden. Hij zit nu met gelijkgestemden in de groep en hoe goed doet hem dat. Echt heerlijk.
Met dit lange verhaal wil ik proberen duidelijk te maken aan jullie om asjeblieft op te letten , een kind wat druk is in de kals heeft niet meteen adhd, een teruggetrokken kind heeft niet meteen autisme en een agressief kind lijd niet meteen aan odd en moet naar een rec4. Een kind wat zijn werk verveel laaat ligeen, dat wil niet zeggen dat hij het niet begrijpt. Misschien begrijpt hij het wel te goed, . Een hoogbegaafd kind wil geen herhaling, hij wil aanpassing, hij wil gelijkgestemdend, hij wil begrip van zijn juf. Asjeblieft, let daar op, kinderen hebben niet altijd rugzakjes en stempels nodig, echt niet.
Mocht je meer informatie hwillen hebben over welke school ik tikte (bij ons in het dorp) dan mag je me altijd prive mailen. Ook als je zowieso meer informatie wil. Misschien kan ik je helpen, ik durf te zeggen dat ik inmiddels voldoende ervaring heb als ouder van een hb kind.