Algemeen - De dood van een ouder

[Juffie Cyn]

De vader van een kind uit mijn vriends stageklas is vorige week overleden. De leerkracht is bij de begrafenis geweest en heeft een kaart namens haarzelf en 1 namens het team gestuurd. Verder hebben ze het er in de klas over gehad, dat vond het meisje heel erg fijn.

[charmed]

In een vorige stageklas van mij, is niet de ouder, maar het kind overleden. Dan is het effect in de klas veel groter, maar verdeeld. Wij hebben een hele dag besteed aan verwerking. Door middel van voorlezen over de dood, praten over de leuke dingen van het kind, en over hoe het verder zou gaan.
Ook hebben we de kinderen in groepjes laten praten, een spelletje laten doen, of een tekening laten maken.

Zorg gewoon dat je de kinderen, in jouw geval het kind, de kans geeft om erover te praten wanneer het dat nodig heeft en niet wanneer het uitkomt.

[nou moe]

vorig jaar is het bij ons op school ook voorgekomen dat de moeder van iemand overleden is.
boekjes daarover hebben wij niet gevonden. wel van een vader/ opa of oma die dood gaan. wij hebben toen het boek 'de oma van jules'genomen en omdat het een hippe oma was daar moeder van gemaakt.
verder een boek gemaakt met tekeningen van de kinderen.

verder is het goed om te weten wat ze er thuis van gezegd hebben. is mama een sterretje geworden? is ze in de hemel? etc. dan kun je hier opin gaan in de klas.

ik wens je veel sterkte !!

[Anne]

Bij mij in mijn stageklas is vorige week de opa van 1 van de kinderen overleden.
Mijn mentor heeft toen het boekje: 'Soms moet je even huilen' aan dat kind gegeven, dat gaat ook over begrafenissen en dergelijke en wordt verteld wat al die moeilijke woorden (crematorium, condoleren enz. ) allemaal inhouden. Dit was geloof ik vanuit Monuta o.i.d
Verder had hij nog een boekje (voor leerkrachten), ben helaas de titel kwijt, maar ik heb het doorgebladerd en het zag er heel erg handig uit. Er stonden bijvoorbeeld dingen in als: wat moet je wel zeggen, wat niet, wat kan je voor het kind doen enz. Het was van Stichting In de Wolken.

[juf_miriam]

[quote author=Juffie Cyn link=board=9;threadid=1069;start=0#11714 date=1042214377]
De vader van een kind uit mijn vriends stageklas is vorige week overleden. De leerkracht is bij de begrafenis geweest en heeft een kaart namens haarzelf en 1 namens het team gestuurd. Verder hebben ze het er in de klas over gehad, dat vond het meisje heel erg fijn.
[/quote]

Was dat het enige wat die leerkracht deed? Ik vind het een beetje 'zwak' overkomen...
Reden dat ik dit vind; een vriendin van mij is een aantal jaren geleden (toen ze nog op de basisschool zat) haar vader verloren. Ze kwam op school en had alleen maar een kaartje gekregen van het team. Verder niets en er werd in de klas ook geen aandacht meer aan besteed. Da's natuurlijk ontzettend sneu. Want hoewel de lkr. dacht dat zij niet teveel aandacht wilde, wilde ze dat juist wel, ze wilde erover kunnen en mogen praten wanneer ze dat wilde.
Vandaar...

[Juffie Cyn]

Maar in de klas werd er wél aandacht aan besteed en ze is nog een paar keer in de vakantie langsgeweest (tis in de vakantie gebeurd) om te kijken hoe het met het meisje ging. Ze heeft ook rondgevraagd wat ze verder nog kon doen, omdat ze het zelf heel lastig vond. Ze had het gelukkig nog nooit meegemaakt, maar ik kan me de onzekerheid wel voorstellen. ik vind zelf dat ze goed gehandeld heeft.

[juf_miriam]

Okay, ik wist natuurlijk niet dat het in de vakantie was gebeurd...
Het kwam heel raar op me over dat er stond; de leerkracht is naar de begrafenis geweest. Net alsof zij verder niets had gedaan, maar dat is dus wel waar...Sorry.

[Juffie Cyn]

Nou, voor deze ene keer zal ik niet >:( zijn. Oké?!

[juf_miriam]

Pfff, wat een opluchting, gelukkig ben je niet boos...

[Elske]

Iedere situatie is natuurlijk anders en ieder kind heeft behoefte aan iets anders.
Wat ik uit eigen ervaring kan zeggen, is dat het belangrijkste is wat je kan helpen, weten dat je er mag zijn, dat je gevoelens er mogen zijn.
Niet die vragen, niet die extra aandacht, niet de mogelijkheid om vakken te laten vallen, opdrachten over te slaan, anders te zijn dan de rest. Enkel het gevoel hebben dat als je wilt huilen, of moet huilen, het dan ook even mag.
Het boek 'ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan je denk' bevat een mooi voorval:

Ik heb nu een meester die is echt heel aardig. Daar kan ik gewoon super mee opschieten. Dat is gewoon het beste jaar wat ik ooit in mijn leven gehad heb. De vorige juffrouw was echt een pokkenwijf. Die zei: 'Zit nou niet zo te huilen. Je bent nu op school om te leren en niet om te huilen.' Ze zei het op een andere manier, maar ze bedoelde het wel zo. Maar deze meester die ziet het als ik het moeilijk heb en dan zegt hij 'Timo, kom eens even hier'. Van hem mag ik huilen. Hij accepteert mij.
(Timo, 10 jaar).

Waar de meeste reacties in dit boek op neer komen, is: Ik vind dat ze je wel even met rust moeten laten. En: Ik vind dat hij het een beetje moet begrijpen, dat ik opeens heel hard ga huilen'

Wil je een juf of meester zijn die er kan zijn voor het kind, begrijp het dan! Bagitaliseer zijn of haar gevoelens niet!
Geef het ruimte, maar maak geen aparte uitzondering van het kind!

Ik wil je veel warmte wensen en sterkte, voor alle moeilijke momenten.

[juf_miriam]

Afgelopen zaterdag is er een ongeluk gebeurd. Misschien hebben jullie het wel op de radio gehoord. Een man van 36 jaar uit Helmond is gaan spookrijden en heeft zo een frontale botsing gehad. Hij was op slag dood.
Omdat ik in Helmond werk, dacht ik meteen aan de kinderen uit mijn klasje...Maar verder stond ik er niet zo bij stil.
Totdat ik gisteren dus hoorde dat die man de vader van een kind uit een andere kleuterklas was. Toen schrok ik wel even.

De man was Marokkaans, dus hij wordt teruggevlogen naar Marokko en daar begraven. Heel begrijpelijk. De leerling komt de komende drie weken dus niet op school.
Tot zover is / wordt er niets gedaan door de groepsleerkracht. En dat kan ik dus NIET verkroppen!
Dus morgen is het eerste wat ik doe vragen wat er nu gaat gebeuren; is er een protocol?? Want, ook al komt deze lln. pas na drie weken weer, hij zal het nog niet vergeten zijn en ik vind dat hij goed opgevangen moet worden.
En als de groepsleerkracht daar niet voor wil zorgen, dan neem ik dat met alle liefde op me!

Ik moest dit dus echt even kwijt!

[Lespakket]

Heel goed! Het is sowieso goed om als school een protocol te hebben voor dit soort gebeurtenissen. Je moet namelijk weten wie er gebeld moet worden, welke infomatie doorgegeven mag worden, en waarover je je mond moet houden. Het mag bijvoorbeeld niet zo zijn dat de ene leerkracht rondbazuint dat er iemand overleden is, terwijl de kinderen zelf dat nog niet weten!
Dus het starten van deze discussie op school is altijd goed! Je zou de leerkacht wat tips kunnen geven, die hier op het forum ook al naar voren zijn gekomen. Er zijn genoeg prentenboeken die over dit onderwerp gaan, en die het kind kunnen helpen. Ook als het na 3 weken terug komt, want ik denk dat juist dan de klap komt! Dan wordt het gewone leven weer opgepakt!

[Elske]

Jammer...eigenlijk is het al te laat voor deze discussie....hij had al eerder gehouden moeten zijn....maar toch.....misschien nu juist een moment om het toch aan te slingeren!

Ik wil daar met mijn afstudeerproject ook op in gaan spelen, ik weet nog niet precies hoe.....maar dat komt wel!

Misschien is het ook iets om je collega boekentips te geven?

En zelf in je klas er ook aandacht aan besteden. De kinderen zullen het vast wel gehoord hebben, misschien kennen ze de vader ook of in ieder geval het kind.
Laat ze tekeningen maken voor het kind? Een kringgesprek? Lees zelf boeken voor....een mooie aanleiding om de emoties en de dood in je eigen klasje te introduceren (mooi tussen aanhalingstekens natuurlijk!!!).
En andere leerkrachten kunnen ideetjes opdoen.

Succes

[Aziraphale]

Mijn vader is overleden toen ik in groep 4 zat, en als ik er nu aan terugdenk is er helemaal níets aan gedaan in de klas. De leraren van de school waren op de begrafenis, en de school was die middag vrij.
Verder heeft mijn leerkracht er nooit meer een woord over gerept, en toen ik terug kwam in de klas durfden veel kinderen niet met me te praten. Er is niks speciaals gedaan, zelfs geen boek voorgelezen.

Nu ik dit allemaal hier lees, vraag ik me af, inmiddels al 13 jaar later, waarom er toen niets aan gedaan is bij mij in de klas. Het raakt me nu eigenlijk heel erg, maar op dat moment wist ik niet hoe het ook anders kon. Daarom wil ik je op het hart drukken, dat het erg belangrijk is voor het kind om zijn/haar ei kwijt te kunnen wanner hij of zij dit wilt. Zeker wanneer hij/zij er net als ik later op terug kijkt, dan weet ik zeker dat ze het ontzettend waarderen dat er moeite is gedaan en aan je gedacht werd. Ook al heeft het kind geen behoefte tot praten, je hebt dan wél je best gedaan.

Ik herinner me alleen één keer, tijdens handvaardigheid, dat we een fotolijstje gingen maken voor vaderdag. Mijn vader was toen net 2 maanden overleden. Ik had met de juf afgesproken dat ik het fotolijstje voor mijn moeder zou maken. Ik weet nog heel goed dat de kinderen toen riepen: "Oooh, dat mag niet!" Wat heb ik toen gehuild zeg. Gelukkig had ik een lieve handvaardigheid juf die me kon troosten.
Hiermee wil ik zeggen dat het niet alleen belangrijk is voor het desbtreffende kind om er aandacht aan te besteden, maar ook voor de klas. Het lijkt wel of de klas het alweer 'vergeten' was, doordat er nooit over werd gesproken.

Ik wil dan ook tegen iedereen hier zeggen dat ik het geweldig vind dat er zoveel aandacht aan wordt besteed d.m.v. boeken, leskoffers, hoekjes, etc.

[Elske]

Jammer dat jouw leerkrachten op die manier met je omgingen! Gelukkig dat je handvaardigheid juf wel aandacht voor je had! Jammer genoeg zijn vele leerkrachten niet in staat of niet bewust van het feit dat ze je kunnen helpen!
Inmiddels heb ik mijn afstudeerscriptie klaar. Ik heb ook een enquete gehouden, vele leerkrachten geven aan dat ze niks willen aan informatie, want er is al genoeg of ze vinden het wel wanneer ze het nodig hebben. Wanneer je dan vraagt waar ze het op kunnen zoeken, dan weten ze het niet. Oftewel, juist wel nodig dat er iets kant en klaars ligt, waar leerkrachten mee bezig kunnen. En niet alleen wanneer er iemand overlijdt, maar ook daarvoor en jaren daarna!
Want sommige kinderen beginnen pas na twee of vier jaar met hun rouwproces! Fijn als je je daar niet bewust van bent!

Alsjeblieft, geef het aan iedereen door! Praten over rouw (verliezen van huisdieren, mensen door dood, door scheiding, verhuizing, etc.) is heel belangrijk!
Wanneer je dat als leerkracht niet doet, kun je de cognitieve ontwikkeling van de kinderen wel vergeten! Zij hebben er recht op om hun gevoelens te delen en serieus genomen te worden!

Jij als leerkracht bent diegene die er kan zijn voor het kind!
Ben er dan ook! Dat is jouw taak!