door markstone op 20 mei 2008, 22:44
Hoi Daniella,
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen. Alle mensen die je aanraden professionele hulp te zoeken, hebben denk ik gelijk, zeker nu je slechter kunt slapen, erover droomt, soms nachtmerries hebt. Al is het helemaal aan jezelf wanneer en hoe je hulp zult zoeken, je zult op een gegeven moment aan je eigen rouwverwerking moeten beginnen. Dat is helemaal niet gek of vreemd. je ondergaat dezelfde gevoelens van verdriet en rouw die iedereen ondervindt die met de dood in aanraking komt.
Ik heb als leerkracht hetzelfde meegemaakt als jij nu sinds dec. 07 meemaakt. Iets meer dan 2 jaar geleden kwam een jongen uit groep 8 plotseling te overlijden. Voor collega's is het, althans dat is mijn ervaring, niet voor te stellen wat het is om een kind uit je groep te verliezen. Ik hoop dat je veel steun hebt aan iemand op school, je directeur, je intern begeleider of een collega. Je hebt nu eenmaal een uitlaatklep nodig, iemand tegen wie je aan kunt praten, aan wie je je gevoelens en gedachten kwijt kunt, met wie je stappen kunt overleggen die je had en hebt te nemen met je groep. En als dat niet zo is dan moet je er om vragen. Het is niet gezond en teveel om in je eentje te dragen, zeker ook nu het einde van het schooljaar nadert. Deel je gevoelens, eis hulp van je directie. Dit is te groot om alleen te moeten dragen.
Ik herken in je verhaal de hechte band die je met de kinderen uit je groep hebt gekregen. Die had ik ook. Als ik terugdenk aan die periode ervaar ik dat als heel speciaal, uniek en mooi. Daar is niets geks mee, die band blijft, ook al heb je de kinderen straks denk ik niet meer in je volgende klas.
Nogmaals sterkte, ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt.