Op het bedankkaartje voor alle mensen die met ons meegeleefd hebben na het overlijden van mijn moeder moest nog een gedichtje of tekst komen.
Het eindigde met een keuze uit twee totaal verschillende gedichten, beide mooi, beide mijn gevoelens niet helemaal weergevend.
Ik heb er toen dit gedicht van gemaakt, gebruikmakend van de zinnen die me wel aanspraken:
Nooit meer kan ik met haar spreken,
zelfs geen woordloos levensteken.
Toch, in wat ik laat en doe,
blijf ik nog wat zij zei horen
Nee, ik heb mijn moeder niet verloren.