ervaringen hulpverlening

[Gjyla]

Voor een opdracht van school moet ik een leerkracht vragen naar ervaringen met hulpverlening voor leerlingen en ouders.
Is er iemand die zijn ervaringen wil delen?

[juf mama]

Hulpverlening voor leerlingen en ouders? Waar moet ik daarbij aan denken? Problemen in de thuissituatie of kind met problemen of een stoornis waarbij gekeken wordt hoe daar het beste mee omgegaan kan worden? Ik ben (nog) geen leerkracht, maar over dat laatste kan ik je wel het een en ander vertellen (ik heb een dochter op een lzk-school ivm epilepsie en ben op dit moment bezig met een rugzakjesaanvraag voor mijn autistische zoon die op een reguliere school zit).

[Gjyla]

Hulpverlening voor leerlingen en ouders? Waar moet ik daarbij aan denken? Problemen in de thuissituatie of kind met problemen of een stoornis waarbij gekeken wordt hoe daar het beste mee omgegaan kan worden?

Ja dat bedoel ik beide. Bedankt voor je snelle reactie.
Zou je er wat over willen vertellen? Hoe verloopt het en wat zijn je ervaringen?

Alvast bedankt

[juf mama]

Ja, ik wil wel wat vertellen. Het is nogal een lang verhaal, dus ga er maar voor zitten.

Mijn dochter is geboren met epilepsie en kreeg de officiele diagnose toen zij drie jaar was. Sindsdien heeft ze ook goede medicijnen en (ogenschijnlijk) helemaal geen last. Zij had alleen af en toe 's nachts last van kleine aanvalletjes. In groep 1 en 2 waren de toetsen nog mondeling en ging alles goed. Wel liep zij soms tegen kleine dingetjes aan zoals het (stelselmatig) een vierkantje tekenen terwijl het een driehoekje werd. School informeerde mij altijd over dingen die opvielen en ik ben hiervoor een paar keer terug naar de specialist geweest. Die zei dat dit allemaal bij de epilepsie hoorde, maar verwees ons niet naar ambulante begeleiding. Achteraf bleek hij wel van die mogelijkheid af te weten (en we hebben uiteraard nu een andere specialist).

In groep 3 begonnen de moeilijkheden. Het leren lezen ging aardig, maar het rekenen niet. Ook motorisch en met het geheugen waren er problemen. Er werd toen ambulante begeleiding ingeschakeld (toevallig had de juf van groep 1 in die tijd een programma gezien op televisie waar gesproken werd over gespecialiseerde ambulante begeleiding voor kinderen met epilepsie EN daar het adres van opgeschreven, dus kwamen we gelijk goed terecht).

Er werd een neuropsychologische test afgenomen waaruit bleek dat ze erg divers scoorde. Op sommige gebieden scoorde zij een IQ van 80, op andere gebieden weer 120. Dat verklaarde een hoop, vooral het wel slim overkomen, maar toch bepaalde dingen niet kunnen.

De ambulante begeleiding werd gegeven vanuit de Waterlelie. De mevrouw die dat kwam doen was goed op de hoogte van de mogelijkheden en beperkingen en kwam af en toe in de klas kijken. Daarna was er dan een gesprek met haar, mij, onze IB-er en de juf om te bespreken hoe het ging. Dit ging zowel over thuis als op school en wij kregen erg goede adviezen van haar (en het adres van een betere specialist).

Op school kreeg mijn dochter aangepast werk op haar eigen niveau, maar liep op een gegeven moment erg op haar tenen en zat toen niet meer lekker in haar vel. Ze kwam altijd erg moe uit school (viel om 15.15 als een blok in slaap en werd tegen het avondeten pas weer wakker). Daarom zijn we toen gaan kijken naar de mogelijkheid haar naar een lzk school te laten gaan. Alles bij elkaar duurde het drie tot vier maanden voor ze daar was aangenomen, dus kon ze na de zomervakantie van dat schooljaar terecht. Dat is inmiddels alweer 5 jaar geleden. Ze zit nu lekker in haar vel en komt nog wel moe, maar niet meer afgemat uit school.

Ik heb de begeleiding vanuit school als erg prettig ervaren. In groep 3 bracht ik haar en besprak ik met de juf hoe de dag ervoor was geweest. Aan het einde van de dag hoorde ik van haar hoe het die dag gegaan was. De school heeft er alles voor gedaan om haar een goede plek te bieden en haar juf is zelfs meegeweest naar het eertste gesprek op haar nieuwe school. Zij had een lijstje bij zich van dingen waar zij tegenaan liep en wilde zeker weten dat zij daar wèl raad mee wisten. Ook over de begeleiding vanuit haar nieuwe school ben ik erg tevreden. De school staat open voor ouders en de vragen die zij hebben. Eén keer in de maand zijn er koffieochtenden voor ouders waar ook informatie over 'het zieke kind' in te zien is, er zijn af en toe informatiebijeenkomsten over een specifiek onderwerp en er is een uitgebreide nieuwsbrief waarin ook allerlei weetjes op het gebied van specifiek opvoeden, persoonsgebonden budgetten en dat soort dingen aan bod komen.

Tot hier verhaal nummer 1. Als je nog vragen hebt dan hoor ik het wel. Mijn moederlijke plicht roept nu, dus verhaal nummer twee (waar we nog middenin zitten) volgt later.

[juf mama]

Zie hier deel twee. Mijn zoon. Altijd al een jongen met een speciale gebruiksaanwijzing geweest. Zocht als baby weinig contact, was erg laat met praten en had op tweejarige leeftijd abnormale driftbuien. Volgens het consultatiebureau was er echter niets aan de hand. Hij is naar de voorschool geweest waar ze hem ook wel apart vonden, maar na een half jaar maakte de juf daar zich veel minder zorgen dan in het begin.

Ook de meester van groep 1 gaf wel dingen aan, maar de juf van groep 2 heeft hier niets mee gedaan. Deze juf was niet erg betrokken bij de kinderen in haar klas en werkt om die reden inmiddels niet meer op onze school. De schoolresultaten zijn steeds opmerkelijk geweest: eerste rapporten steeds alles onvoldoende, laatste rapporten steeds op alle gebieden te goed om nog een jaartje in dezelfde groep te blijven.

In groep 3 wordt er meer zelfstandigheid en interactie verwacht en was zijn gedrag toch wel erg opvallend. Niet gewoon nog speels (oktoberkind en was dus nog 5 toen hij startte), maar ook anders. Juf heeft daar met mij over gesproken en ik herkende dat wel.

Intern begeleidster zei naar aanleiding van een gesprekje met leerkracht aan een autistische spectrum stoornis te denken en vroeg iemand van de schoolbegeleidingsdienst om eens naar hem te kijken. Alles uiteraard in overleg met mij. Deze mevrouw twijfelde. Inmiddels had ik net een module op de pabo gehad over speciale kinderen, waardoor ik ook moest denken aan een ASS (autistische spectrum stoornis). De juf ging hier meer over lezen en kwam tot dezelfde conclusie als ik.

Er werd een meneer van Auris gevraagd om eens naar hem te komen kijken en ik ben naar de huisarts gegaan om te bezien of de benodigde diagnose voor een rugzakje via haar niet sneller kon. Gelukkig maar, want de meneer van Auris vond inderdaad dat er overduidelijk sprake was van een stoornis in het autistische spectrum, maar was niet bevoegd tot het stellen van een diagnose. Dat mogen alleen psychiaters doen.

Omdat we via de huisarts al doorverwezen waren konden we daar na een paar maanden terecht. Inmiddels zijn we daar een paar keer geweest en is mijn zoon zowel door psycholoog als psychiater onderzocht. Intussen zijn de juf en ik allebei op zoek gegaan naar informatie over autisme en de do's en dont's. Tips en dingen die in de praktijk goed blijken te werken delen we met elkaar.

Op advies van de meneer van Auris breng ik hem en zet ik hem aan het werk en biedt de juf meer duidelijkheid en structuur. Ook is er een beloningssysteem voor hem opgezet. Dit werkt erg goed: het gedrag van mijn zoon is nu over het algemeen goed, al heeft hij soms dagen dat het minder gaat. Eigenlijk merk je vooral wanneer dingen anders gaan dan anders pas echt dat hij een autist is.

Gisteren werd ik gebeld: de diagnose autisme is rond, maar voor de aanvraag van een rugzakje is ook een intelligentieonderzoek nodig. Die volgt 7 juni. Verwacht wordt dat hij daar normaal of hoog op zal scoren. Aanstaande dinsdag heb ik een afspraak met de IB-er om de aanvraag voor het rugzakje alvast in te vullen, omdat we de hulp voor mijn zoon graag voor het volgende schooljaar gegarandeerd willen hebben.

Ik ben tevreden over hoe het tot nu toe gaat. De school is erg betrokken en wil alles doen wat nodig is om mijn zoon een goede begeleiding te bieden. Uit ervaring weet ik dat dat niet is omdat ik nu op die school werk, want dat was de vorige keer nog niet zo. Met mijn collega uit de groep van mijn zoon heb ik wel duidelijke afspraken gemaakt over hoe en wanneer we het over hem hebben. In de koffiekamer ben ik niet de moeder van.., maar gewoon een collega. Ook dit werkt erg goed.

Tot hier het verhaal. Als je nog vragen hebt, dan hoor ik het wel.

[Joke]

Twee slechte ervaringen:
1. Mijn ervaring met 'een onderzoek aanvragen voor een leerling' is, dat het stellen van de juiste vraag zo enorm belangrijk is.

Ik heb een keer de verkeerde vraag gesteld en daardoor is het hele onderzoek in het water gelopen. Je krijgt dan antwoord op je vraag, meer niet.
Is deze jongen hb? Antwoord nee en daar sta je dan met je goede fatsoen. Dit vond ik heel erg.

2. Ook vind ik het heel erg dat er soms geen onderzoek kan plaatsvinden omdat het geld voor dat jaar al op is. Nou weet ik wel dat er overal wel een mouw aan te passen is, maar zoiets zou niet eens aan de orde mogen zijn.

[juf mama]

@Joke: ik heb laatst van een medestudent op een andere school ook gehoord over het soms niet plaatsvinden van onderzoek omdat het geld voor dat jaar al op is. Kun jij me vertellen hoe zoiets kan? Is er een bepaald budget per jaar voor onderzoeken of hoe moet ik met dat voorstellen?

[miek]

Er is inderdaad een bepaald budget per jaar, per school voor extern onderzoek. Als dat geld op is moeten de onderzoeken uit eigen zak worden betaald (door de ouders) en dat is duur! Bovendien is het niet eerlijk! Ik vind dit ook een stomme regeling als je in een jaar dus meer onderzoeken wil doen kan dat dus niet (ik kan me voorstellen dat je niet elk jaar evenveel onderzoeken nodig hebt en dat er wel eens een 'piekjaar' tussen kan zitten). Vaak moeten die kinderen dan wachten tot volgend schooljaar en dat is natuurlijk niet goed voor een kind.

[juf mama]

Ik vind het inderdaad raar. Wat nodig is is immers nodig. Schandalig!

Roept bij mij wel de vraag op in hoeveel gevallen het mogelijk is het onderzoek buiten te laten plaatsvinden. Ouders dus vragen zichzelf door te laten sturen via de huisarts, diagnose laten stellen buiten de deur en dan met een rugzakje verder.

Ik weet niet wat geld kost en wat niet hoor, maar als ik dit zo lees denk ik dat het bezoekje van de mevrouw van de schoolbegeleidingsdienst in ons geval bijvoorbeeld vrij overbodig was. Aan het bezoekje van de meneer van Auris hebben we goede tips overgehouden, maar ook geen diagnose. Die werd uiteindelijk door Altrecht gesteld zodat we een rugzakje aan kunnen vragen. Als ik het bovenstaande goed begrijp had het afwachten van de huisartsroute de school dus geld kunnen besparen. Ik weet niet hoeveel ruimte er nog is in ons budget, maar het zou jammer zijn als dit ten koste is gegaan van het onderzoeken van iemand waarbij de huisartsroute geen optie is.

[Joke]

Ik vind het inderdaad raar. Wat nodig is is immers nodig. Schandalig!

Miek heeft intussen je vraag al beantwoord. Het blijkt nog steeds zo te zijn dus. Ik sprak over jaren geleden, maar kan mij daar nog steeds boos over maken. Ik heb mij de laatste tijd niet meer zo verdiept in de te volgen routes en het beschikbare budget, misschien is dit alles nu toch wel wat verbeterd? Ik hoop het, want het is geen stijl.

Volgens mij zitten jouw kinderen op (een) speciale (school) scholen en daar is gewoon meer geld beschikbaar.

Ik weet niet wat geld kost en wat niet hoor, maar als ik dit zo lees denk ik dat het bezoekje van de mevrouw van de schoolbegeleidingsdienst in ons geval bijvoorbeeld vrij overbodig was.

Bij ons moet zij als eerste een oordeel vellen of dit onderzoek noodzakelijk is. Soms komt het niet eens zo ver.
Dan geeft zij alleen maar tips over wat je zou kunnen proberen.
Wij doen dan ook onze stinkende best alles wat we al geprobeerd hebben op papier te zetten, want anders wordt het weer maanden later voor er echt aan het kind gewerkt gaat worden.

Aan het bezoekje van de meneer van Auris hebben we goede tips overgehouden, maar ook geen diagnose.

Dit is een weg die wij ook wel eens hebben laten bewandelen door een ouder. Diagnose was: geen gehoorstoornis, geen hb, wij denken aan een afwijking in het autistisch spectrum. Schakel Riagg in voor verder onderzoek. Toen is het dus stuk gelopen op de verkeerde vraag: heeft dit kind een afwijking in het autistisch spectrum. Wij hebben hiermee onze les geleerd. Wij stellen een hele brede onderzoeksvraag tegenwoordig.

Als ik het bovenstaande goed begrijp had het afwachten van de huisartsroute de school dus geld kunnen besparen. Ik weet niet hoeveel ruimte er nog is in ons budget, maar het zou jammer zijn als dit ten koste is gegaan van het onderzoeken van iemand waarbij de huisartsroute geen optie is.

Ik weet niet hoe het bij jullie geregeld is, bij ons zou dat een oplossing geweest kunnen zijn. Wij hebben het al eens gedaan op die manier omdat er geen geld meer beschikbaar was dat jaar.

[juf mama]

@Joke: mijn dochter zit op een speciale school (lzk, cluster 3), maar zat dat ten tijde van de onderzoeken nog niet. Ook Mahmoud zit nu gewoon op een reguliere (islamitische) basisschool.

Verder bedoelde ik dat de schoolbegeleidingsdienst voor niets was ingeschakeld, omdat ik toen zelf al door de huisarts was doorverwezen voor onderzoek door Altrecht (heette hier vroeger ook Riagg). Het afwachten van wat hier uit zou komen had de school dus gewoon geld kunnen besparen.

Dan nog een vraagje: wat moet ik me precies voorstellen bij een brede onderzoeksvraag? Gewoon vragen 'Wat is er met dit kind aan de hand en hoe kunnen wij het verder helpen?' of toch wat specifieker?

Als laatste: nu ben ik wel erg benieuwd hoe het uiteindelijk met die leerling af is gelopen? Zijn jullie er nog wel achter gekomen wat er was?

[Joke]

Ik stuur je even een pb.

[Gjyla]

Bedankt voor de uitgebreide reacties!

Succes met alles juf Amna!!

[tinka]

Bij hulpverlening horen ook de instanties als Jeugdzorg en de Kinderbescherming. Wat me heel erg boos kan maken is de stugheid van deze organisaties. Het is als school heel moeilijk om met ze samen te werken, je bent allemaal bezig voor één en hetzelfde kind, maar werkt naast elkaar.
Als ik in het nieuws hoor dat er iets is misgegaan met een kind worden mijn ervaringen alleen maar bevestigd.

[jennifervd]

Wat mij kan storen is dat ik op dit moment meerdere zorgkinderen heb.
De kinderen waarbij ik vragen heb rondom zijn cognitieve en gedrag zijn goed te regelen met de sbd e.d.
Maar de kinderen waar het probleem voort komt uit de thuissituatie en waarbij ik dus terecht kom bij jeugdzorg en AMK kom ik totaal niet verder.
Ze vinden dat ik de situatie te veel bagataliseer en dat het niet erg genoeg is.
Als leerkracht kun je niet meer dus dan zo precies mogelijk (letterlijk) verslag doen van wat er gezegd wordt en gedaan (dagelijks!).
Als persoon (burger) kun je melding doen van 'zorg' maar....met beide wordt weinig gedaan. We worden steeds terug gestuurd met de boodschap: ga nog eens met de mensen praten.
Ik vind praten met ouders 1 van de belangrijkste dingen maar wij zitten bij een aantal gezinnen in een situatie dat het een welles-nietes spelletje wordt. Dan kom je dus niet meer verder.
Het kind zegt A en de ouder lacht er om en zegt dat het niet waar is.
Tja...wat moet je dan?