Toen ik vorige week de sleutel in het slot deed, realiseerde ik me ineens dat het de laatste keer was.
Ik loop voor het laatst door deze deur, de hal door, de klapdeuren door mijn klaslokaal in.
Voor het laatst zet ik de stoeltjes op de grond, zet wat ramen open en rommel wat in de klas.
Overal staan dozen opgestapeld, staan er zo goed als lege kasten en alle muren zijn ook leeg.
Alsof de ziel uit mijn klas is.
Voor het laatst begroet ik ouders en kinderen met een ‘goedemorgen’, haal ik voor het laatst koffie. In een plastic bekertje want de kopjes zijn al ingepakt.
De verhuizing naar een nieuw schoolgebouw doet me meer dan ik dacht.
Dertien jaar heb ik hier gejuft. Heb ik fijne en lastige gesprekken gevoerd met ouders. Heb ik kinderen mogen begeleiden en mogen ondersteunen. Heb ik kinderen zien ontwikkelen en groeien.
Heb ik stagiaires mogen begeleiden.
Heb ik vergaderd, schoongemaakt, cursussen gevolgd, de slappe lach gehad, gejankt en ben ik boos geweest.
Alles met veel passie en inzet.
Gewoon omdat ik van mijn vak hou.
Dat gaan we vanaf deze week doorzetten in een spiksplinternieuw gebouw.
Een prachtig groot gebouw. Licht en ruim.
Maar het doet me meer dan ik zeggen kan.