Even kort: In 2014 heb ik de PABO deur keihard dichtgegooid na heel veel teleurstellingen, het niet halen van de rekentoets (na 9x) + de CITO natuurtoets en daarbij veel communicatieproblemen op verschillende stages. Daarbij mentaal ook lang niet sterk genoeg voor een studie als de PABO of een andere HBO studie.
Inmiddels is er veel veranderd: Na de PABO ben ik lekker op de BSO gaan werken. Nergens een vast contract wat voor veel onzekerheid zorgde. Ook ben ik aan mijzelf gaan werken en raakte 45 kilo kwijt. Inmiddels zijn er weer 15 bij door een hardnekkige/vreemde blessure, maar ik ben er nog steeds trots op. Dit heeft veel met mijn vertrouwen gedaan.
Tussendoor bleef ik solliciteren voor een baan als onderwijsassistent. Die vond ik in 2015. Ik begon met 7 uur per week wat eindigde in 20 uur. Dit zou echter tijdelijk zijn en ik solliciteerde rustig verder. Aan het eind van de zomervakantie kwam er goed nieuws. Ik vond een baan voor 3 dagen bij een kleutergroep. Hier werd ik op een hele fijne manier ingezet en heb ik bovendien veel geleerd. Het ging niet altijd soepel en ik bleef bij mijn standpunt: ik ben een hele goede onderwijsassistente, maar ik mis net wat extra's om ook een goede leerkracht te zijn. Deze functie was ook voor 1 jaar en uiteindelijk ging ik niet met een heel goed gevoel weg. Wel heb ik heel veel geleerd over mezelf, samenwerking met collega's en het leven als werkende.
Van september tot november was ik werkloos op wat uurtjes op de BSO na, waar mijn ontwikkeling natuurlijk ook doorging. Ik voelde me steeds sterker worden op mentaal vlak. Tussendoor enkele gesprekken, maar die waren niet succesvol. Enkele redenen: ik was teveel met mijn persoonlijke ontwikkeling bezig (was een argument op afwijzing) en ook ik had geen goed gevoel. Tot ik begin november een heel fijn sollicitatiegesprek had waarbij ik direct een goed gevoel kreeg. Dit gevoel werd bevestigd en ik kreeg de baan. 28 uur op een hele leuke school. We zijn nu zo'n 12 weken verder en ik ben helemaal opgebloeid in mijn huidige functie. Ik krijg heel veel vertrouwen (o.a. het begeleiden van een MBO stagiaire), de band met mijn directrice is uitstekend evenals de teamleden en voor het eerst sinds 2014 heb ik het idee dat er veel meer in zit dan ik denk. Dit wordt mij ook meermaal verteld op school.
Kortom de deur PABO die heel lang dicht is geweest gaat langzaam weer open. Hoe dat is de grote vraag. Mijn rekenvaardigheden zijn nog steeds zwak en die heb je toch echt nodig. Daarnaast heb ik een grote studieschuld. Toch heb ik het idee dat ik op een verkeerd moment in mijn leven ben begonnen aan de PABO. Echt leren kon ik niet en wilde ik niet echt. Ook mentaal gezien was ik helemaal niet sterk. Nu maak ik me veel minder druk om dingen, is positiviteit mijn kracht geworden (waar ik eerst vooral negatief was) en zie ik meer kansen dan problemen. Misschien is er wel veel meer mogelijk dan ik denk.
Wat mijn vraag aan jullie is weet ik niet, maar misschien zijn jullie bekend met bepaalde trajecten? Voltijd studeren wil ik niet meer. Het fijne van deze situatie is dat ik hier niet morgen over hoef te beslissen. Ik ben pas 24 en heb nog tot mijn 70e te gaan. Waar ik nu mee bezig ben is rekenen en taal. Gewoon de basisvaardigheden oppakken. Ik heb zin om weer nieuwe dingen te leren, misschien wel meer dan ooit.
Als jullie dit lezen en een aantal kennen mij waarschijnlijk nog wel: wat is je reactie? wat zou jij doen in mijn situatie? Uiteindelijk beslis ik natuurlijk zelf, maar het is fijn om met wat mensen te sparren.
Dank voor het lezen!
