Op een mooie winterse dag in een klein dorpje hier ver vandaan lag een wit kasteel met een leuke ophaalbrug.
Die ophaalbrug was versierd met leuke, kleine roosjes die heerlijk geurden en die prachtig afstaken tegen de witte sneeuw.
In de verte klonk een zacht maar eng geluid.
Het leek wel of de vogeltjes ruzie maakten over wie mocht trouwen met de lieve gelaarsde kat die nog helemaal van streek was omdat de buurkat hem enorm verliefd had aangekeken terwijl zij al getrouwd was.
Hij had al zeven keer aan haar gevraagd of ze misschien toch met hem wilde gaan samenwonen. Zij vond dat toch wel een heel klein beetje vreemd.
Dat hij nog steeds heel erg aandrong, terwijl ze toch héél duidelijk had laten merken dat ze toneel speelde, was zelfs irritant. Het ging haar ergens anders om!
Gisteren had ze heus wel gezien dat hij telkens zijn mooie vacht zat te bekijken en ook steeds zichzelf waste. Ze wilde eigenlijk alleen dat hij haar duidelijkheid gaf over wat hij nou gedaan had met die rooie van het witte kasteel.
Want de rode was een kater! Zo'n dikke arrogante kater die heel duidelijk aanwezig was.
Het type dat altijd maar wilde laten merken dat als er iemand zijn vacht waste dat hij een versieract zou opstarten, je weet wel wat ik bedoel! De buurkat had zelfs gisteren nog schaamteloos geflirt met de hond van de buren. Kan het nog gekker?
Maar natuurlijk was ze niet zo nieuwsgierig dat ze haar kop in de zaken van anderen stak, toch zo dat het moeilijk was zich niet met hem